of love

"there is no love.
It's fake. It's a fraud. It's just a fucking lie."
She said.

ఆ చీకట్లో

నేను నా దుస్తుల కోసం, నా చర్మం కోసమూ వెతుక్కుంటూ
ఉంటే

తన గొంతు 

కాళ్ళు కట్టేసిన ఒక పావురం ఎగురలేక విలవిలలాడుతూ
రెక్కలు


కొట్టుకుంటున్నట్టుగా
ఆ రాత్రిలో నన్ను కోసుకుంటూ దాటుకుని వెళ్ళిపోయింది.
నాకు తెలుసు:

జీవితంలో
ఖాళీ అరచేతులూ, కళ్ళూ మాత్రమే మిగిలిన వాళ్ళు, ఇక
చేయగలిగిందల్లా

ప్రార్ధించడం మాత్రమే
అనీ, ఇరు శరీరాల శిధిల శరణాలయాలలో ఒకరి ఎదురుగా 

మరొకరు

మోకరిల్లి
వేడుకోవడమేననీ: ఒకరి బాహువుల వలయంలో మరొకరు
ఉరి వేసుకోవడమేననీ - 

ఆ విషయం తనకీ
తెలుసు. నాకూ తెలుసు. బహుశా నీకూ తెలుసుండవచ్చు -
అందుకని

నేను ఏమీ మాట్లాడలేదు.
తన ముందు విప్పేసిన లోక చర్మాన్ని తిరిగి తొడుక్కుని
ఇంటికి

వెడుతూ తన గదిలోని
కిటికీ తెరిస్తే, ఎదురుగా చీకట్లో ఆకులకి ఊగిసలాడే వాన 
చినుకులు -

కొన్ని అంతే: రాత్రిలో
ఆకులని అంటి పెట్టుకుని అట్లా ఊగుతూ ఉంటాయి
తమని తాము

నిభాయించుకుంటూ
ఇతరుల ముందు ఎప్పటికీ రాలిపడకుండా, చిన్నగానైనా

వేళ్ళకు అంటిన నీళ్ళు

నువ్వు చూసి ఉండవు: గాలికి
తెరచి ఉంచిన ఒక పుస్తకపు పుట ఏదో మరలినట్టు, తను ముఖం
తిప్పుకున్నప్పుడు

వేగంగా పూలతోటల మీద
వ్యాపించిన నీడలని. పైన, గుమికూడిన కారు మబ్బులనీ, లేచిన
ధూళినీ -

కళ్ళల్లో దుమ్ము పడకుండా
నువ్వు చటుక్కున చేతులు అడ్డం పెట్టుకుని ఇంటి దారి పట్టావు
కానీ, అక్కడే

నుల్చుని ఉండిపోయింది నీ తల్లి
వణుకుతున్న చేతులతో, రాలి నేలపై దొర్లిపోయే ఎండిన ఆకులని
చూస్తూ, నెమ్మదిగా

మొదలయ్యిన జల్లులో
ఆరేసిన దుస్తులు తీయడం మరచిపోయి, అట్లా తడచిపోతూ ఏదో
గొణుక్కుంటూ -

ఆనక, ఇక నువ్వు ఇంటికి వచ్చి
ఒక కవిత్వం పుస్తకం తెరిచి, నాలుగు వాక్యాలేవో రాసుకుని, వేలితో
చాలా యధాలాపంగా

పుటను తిప్పితే, నీ వేళ్ళను
వదలకుండా అంటుకున్న అశృవులూ, నీ నాలిక పైకి పేగు తెగిన
నెత్తురు రుచీ

ఎక్కడి నుంచి వచ్చాయో ఇక
నీకు ఎప్పటికీ అర్థం కాదు -

ఆరనివి

"నన్ను మర్చిపో.
అది ఎంత కష్టమైనా" అని చెబుదామని అనుకుంది తను
ఆనాడు -

మరొక మధ్యాహ్నం: 

కుదిపి వేసే చల్లటి గాలికి కంపించే పూలూ ఆకులూ లతలూ 

తనలోపల 

తేమ నిండిన ఇల్లు. 

ఖాళీతనంతో నీడల సాంద్రతతో మోయలేని బరువుతో మరి 

గోడలు -

ఇక ఇంటి వెనుక 

తను తీగపై ఆరేసుకున్న దుస్తులలో ఒకటి మరొక దానితో  

మిళితమై 

ఎన్నిసార్లు ఉతికినా 

పోని ఎరుపు రంగుతో మబ్బుల ఆకాశం కింద ఇంకా ఆరక

పచ్చిగా 

అట్లా ఊగుతా ఉంటే

  

మరి ఇది శీతాకాలమనీ

త్వరగా ఏవీ ఆరవనీ, కనుచూపు మేరలోనే సాయంత్రమూ

మరొక రాత్రీ 

వేచి ఉన్నాయనీ
ఎవరు చెబుతారు
తనకు? 

ఒక్క క్షణం కోసమైనా

నీకు తెలుసు స్పష్టంగా
నీతో చివరిదాకా ఎవరూ ఉండబోరని, నీ హృదయం ఒక తల్లి అనీ
పిచ్చిదనీ -

సాయంత్రపు గగన కాంతి.
శరీరాన్ని  ఊదే గాలి. రెపరెపలాడే ఆకుల్లో ఒక గుండె కొట్టుకునే
సవ్వడి -

ఇక ఏ ఎదురుచూపూ లేదు.
సజ్జలూ, జొన్నలూ వేసే అరచేయి ఒకటి ఖండితమయి పోగా
కుండీల వద్ద

ఇష్టమైన మనిషికై నీడలలో
అక్కడక్కడే తచ్చాట్లాడుతూ వెదుక్కునే ఒక పావురపు పరిస్థితి.
అది నువ్వు కూడా -

స్పష్టంగా తెలుసు నీకు:
నీతో కడవరకూ ఎవరూ రారనీ, నీతో చివరి వరకూ ఎవరూ ఇక
ఉండరనీ -

అయినా కుండీల వద్ద
రాలిన చినుకుల్లో, చినుకుల్లో చిక్కి ఊగే రాత్రిలో, రాత్రి చీకటి
హింసల్లో

నీ కళ్ళల్లో, ఒక చిన్న
ఆశ. ఒకవేళ ఎలాగోలాగా ఎవరో ఒకరు వచ్చి నిన్ను తాకితే
ఒక మాటై

నిన్ను అల్లుకుపోతే
ఒక శ్వాసై నిను వేణువుని చేసి ఊదితే, ఒకే ఒక్కసారి నిన్ను
గట్టిగా హత్తుకుని

నువ్వు బ్రతికే ఉన్నావని
చెబితే, నీలో బీజాక్షరాలు రాస్తే, నువ్వు పిచ్చిదానివి కాదని
నమ్మకమిస్తే

నీతో క్షణకాలం నవ్వితే
ఏడిస్తే, నీతో నడిస్తే, నిను ఖండించక ప్రతీకించక కనీసం
ఒక్కసారికైనా

కనీసం ఒకే ఒక్క క్షణం కోసమైనా
అట్లా ఉంటే
అట్లా ఉంటే
అట్లా ఉంటే
అట్లా...

ఎంత రాత్రయినా

"అట్లా ఉండకు
ఏదైనా మాట్లాడు. ఏదో ఒకటి... ఒక్క మాట" బేలగా
అతను  -

గాలికి కొట్టకుని కొట్టుకునీ
మూసుకు పోయిన కిటికీలు తెరుచుకోవు. వాటి అద్దాలపై
చెమ్మ -

(కానీ నీకు తెలుసు
అవి తన కళ్ళని)

చిక్కటి నీడలేవో
గోడలపై: నేలంతా, పగిలి చెదిరిన గాజుపాత్ర ఆనవాళ్లు
పాదాల్లో-

(కానీ నీకు తెలుసు
అవి నెత్తురు పొటమర్చిన పూల పాదాలనీ, వాటి చిన్ని
ముఖాలనీ)

తెగిన లతలు:
పిగిలిపోయిన గూడు. చితికిన గుడ్లు. చినుకు చినుకుగా
వెక్కిళ్లు
గదిలో -

"ప్లీజ్ డోంట్ క్రై" అని
తనతోనూ, పిల్లలతోనూ అనాలని ఆగిపోతాడు అతను
ఎందుకో-

(కానీ
తెలుసా నీకు
తల్లి చూచుకం నుంచి లాగివేయబడిన శిశువు స్థితి, వేదనా
తనదని, ఆ
తనదనీ?)

బహుశా తెలియదు
ఎవ్వరికీ ఎన్నడూ, ఎంత రాత్రయినా మన కోసం ఒక దీపం
మరెక్కడో

ఇంకో హృదయంలో
అట్లా వెలుగుతూ ఎదురుచూస్తూ
ఉంటుందని!

స్థితి

నువ్వు తిరిగి వచ్చేసరికి పగిలిన ఒక పూలకుండీలా ఇల్లు: చెదిరి, ఆవరణ అంతా ఆకులతో అట్లా మట్టితో -

మసక బారిన కాంతిలో ఇంకా స్కూలు దుస్తులు విప్పని పిల్లలు: మధ్యాహ్నం తినకుండా అలాగే తీసుకు వచ్చిన బాక్సులతో ఆకలికి కుంచించుకుపోయిన ప్రమిదెల వంటి ముఖాలతో బేలగా ఒక మూల అట్లా ఆడుకుంటో -

చల్లగా వీచే గాలి. శీతాకాలం: ఇక వాకిలికి తను ఎన్నడో వేలాడదీసిన గంటలేవో గాలికి కదిలి మ్రోగితే అతి నెమ్మదిగా వ్యాపించే చీకటి: నీ లోపల తలలు వాల్చే మొక్కలు. గూళ్ళలో అక్కడక్కడే మెసిలే పక్షులు: పగుళ్ళిచ్చిన గోడల్లో అల్లుకుపోయే చెమ్మ. నీ లోపల ఏదో కోసుకుపోతున్నట్టూ, ఎవరో లీలగా ఏడుస్తున్నట్టూ, ప్రాధేయ పడుతున్నట్టూ నిరంతరం ఒక రంపపు ధ్వని. ఇక 

నీ లోపల పగిలిన ఒక పూలకుండీతో నువ్వు ఇంటికి తరిగి వచ్చినప్పుడు, వొణికే చేతులతో తల్లి లేని పిల్లలు నీ వైపు బెంగటిల్లిన కళ్ళతో భీతిగా - చలికి చిట్లిన పెదాల మధ్య పొటమర్చిన నెత్తురు చుక్కలతో నీళ్ళు లేని మొక్కలయీ పక్షులయీ చెమ్మగిల్లిన గోడలయ్యీ ఎవరూ పలుకరించని మాటలయ్యీ హృదయాలయ్యీ

చివరికి నువ్వయ్యీ, నీ వైపు అట్లా దిగులు దిగులుగా చూస్తో -

క్షణం

ఎలా
గడచిపోయిందో కాలం: అంత త్వరగా -

శీతాకాలపు రాత్రి.
చలించే నీడలు. తెరలు తెరలుగా కోసే గాలి. రాలే పసుపు
పూలు -

నీ అరచేతిలోంచి
నీ పిల్లవాడి వేలు చేజారి పోయినట్టు లోపంతా ఖాళీ. బెంగ.
నొప్పి -

ఏం చేయాలో
తెలియని బెదురు. భయం. అలసట. లతలు తెగిన దిగులు.
కంపన -

ఎలా
గడచిపోయిందో కాలం అంత త్వరగా
మరి తెలియదు

ఎప్పటికీ మనకు -
ఇక అంతిమంగా వెనుదిరిగి చూసుకుంటే, ఎక్కడో
మనం

ఎప్పటికీ చేరలేని దూరాలలో

శోకతప్త హృదయంతో ఇంటికి దారి వెతుక్కుంటూ ఈ లోకపు
సంతలో

నీ నుంచి తప్పిపోయిన
ఒక పిల్లవాడు!  

రాత్రంతా

రాత్రంతా కూర్చుని చూసాను, నిదురోయే
నీ చిన్ని ముఖాన్ని -

గదిలో మెత్తగా నీ శ్వాస. వర్షపు గాలి. వానకు వాలిన
పచ్చిక వాసన. ఇక సగం తెరుచుకున్న నీ నోరు
రాత్రి ఒడ్డున మెరిసే ఒక గవ్వలా -

రాత్రంతా కూర్చుని చూసాను, నిదురలో ఏవేవో
కలవరించే చక్కటి
నీ బుజ్జి ముఖాన్ని -

సముద్రపు శాంతీ, నక్షత్రాల కాంతీ, జీవన క్షణాల
రహస్యమూ, విస్మయమూ అప్పుడు నాలో:
నిద్దురలో నీవు పలికిన పదాలు

ఈ చీకట్లో మిణుగురులై నాలోకి నాకు దారి చూపుతో
మెరసిపోయినప్పుడు -