మరొక అసహనం

నీ అసహనానికి కారణం లేదు
నువ్వు కావాలనుకున్నప్పుడు మేఘాలు వర్షించవు
నువ్వు కావాలనుకున్నప్పుడు
జాబిలి తన బంగారు చిరునవ్వుతో, సముద్రాలనీ
అరణ్యాలనీ ముంచివేసేందుకు బయటకు రాదు

నీ నిశ్శబ్దానికి ఒక కారణం ఉన్నట్టయితే
నీ పిలుపుకై ఇంటి చుట్టూతా తిరుగాడే పిల్లులు అలా
ఒక మూలకు ముడుచుకుని పడుకుని ఉండవు
నీ కారణానికి కనుక కారణాలు ఉన్నట్టయితే
చిన్ని వర్షంలాంటి చిన్ని చిరునవ్వునుతో తిరుగాడే
ఆ స్త్రీ అలా మరణించకపోయి ఉండును
నీ నిర్లక్ష్యానికి కనుక కారణం ఉన్నట్టయితే
ఇంటి వెనుక లిల్లీ పూలతో
కప్పలతో చలించే తోట అలా మరొక రుతువులోకి
మరొక అవిటి వేసవిలోకి వెళ్ళిపోకపోయి ఉండును

ఎందుకంటే
నీ జుత్తుతో దంతాలతో నిండిన చీకటి గదిలోకి
నీ నఖాలూ వక్షోజాలూ నిండిన చీకటి సాయంత్రంలోకి
నీ శ్వాసా పరిమళం నిండిన చీకటి చందమామలోకి
రాలిపడుతూ నేను

నా నాలిక శిలువ వేయబడి రక్తంతో స్రవిస్తుండగా, నేను
నా ఎముకలను లెక్కపెట్టుకుంటూ ఉండి ఉండను
కన్ను పై కన్నుతో
దూరం పై దూరంతో
నేను నీ ఆత్మహత్యకీ
నా హత్యకీ సిద్ధం అవుతూ ఉండి ఉండను.

అసహనం

నలుపు గులాబీగా మారే ఒక నక్షత్రం ఉన్నటయితే
నలుపు ఆశ్వoగా మారే ఒక జాబిలి ఉన్నటయితే
నలుపు దేవతగా మారే ఒక మేఘం ఉన్నటయితే
నలుపు కన్నీటి చుక్కగా మారే ఒక వేదన ఉన్నటయితే
ఇక దినం నెమ్మదిగా
పాలిపోయిన రాత్రిలోకి ఇంకిపోతున్నప్పుడు, నేను లేచి
ఇంటిలోంచి బయటికి నడుస్తాను

ఒక సిగేరేట్ తాగేందుకు, ఒక వృద్ధుడి పాదాల బరువుకు
వలయాలుగా లేచి
వలయాలుగానే స్థిరపడుతున్న ధూళిని చూసేందుకు
నలుదిశలా ప్రతిధ్వనించి
నలుదిశలా వ్యాపిస్తున్న పిల్లల నవ్వులను వినేందుకు
దాచుకున్న వర్షపు ముద్దులను
వొదిలివేసిన ఆకాశం కింద
మళ్ళా ఒకసారి తడిచి ముద్దుఅయ్యేందుకు
నీతి కథల కళ్ళవంటి స్త్రీ ఎదురుచూపుల కత్తులకింద
మళ్ళా మరొకసారి తలను వాల్చేందుకు
ఒక సముద్రపు సీతాకోకచిలుకను అయ్యేందుకు

మళ్ళా మరొకసారి నా చేతుల మధ్య నేనే నిదురించేందుకు
మళ్ళా మరొకసారి నా చేతుల మధ్య నేనే మరణించేందుకు.

ప్రతి రోజూ మనం

ప్రతిరోజూ మనం ఎవరినో ఒకరిని మనవెంట తీసుకువెళ్ళాలి
కొన్నిసార్లు అది అలసిన ఒక స్త్రీ కావొచ్చు, మరి
కొన్నిసార్లు అది అలసటలేని వర్షం కావొచ్చు

కొన్నిసార్లు మనం ఒక పిల్లవాడి చేయి పుచ్చుకుని అతడిని
రహదారిని దాటించాలి, మరి
కొన్నిసార్లు మనం రాత్రి అతడి పక్కగా పడుకుని కథలు చెప్పాలి,ఇంకా
కొన్నిసార్లు జ్వలించే అరణ్యంలా మారిన అతడి నుదిటిపై
ఒక తడిరుమాలు తుంపరను కప్పుతూ, జ్వరానికి ఒక చెంచాడు
మందు తాగమని బుజ్జగించాలి

కొన్నిసార్లు మనం వృద్దులగా మారుతున్న వాళ్ళను దగ్గరికి తీసుకుని
వాళ్ళు ఇంతకు మునుపు చూసినవన్నీ
మళ్ళా మరొకసారి ఒక కొత్త చంద్రకాంతిలో చూపించాలి. మరి
కొన్నిసార్లు మనం మనల్ని పొదివి పుచ్చుకుని, ఆకాశంనుంచి
భూమికి ఒక ఊయలను కట్టి నిర్భయంగా ఊగుతూ, తూగుతూ
వెలుగూ నీడల సమ్మేళనంలో రంగులు మారుతున్న, పదాలు లేని
పూల భాషనీ, పదాలు ఉన్న నత్తి భాషనీ మరొకసారి వినాలి.

ప్రతిరోజూ మనం కుంటుతున్న సమయాన్నీ, స్పృహ తప్పేంత ఉద్విగ్నతతో
మనల్ని ముంచివేసే మనవి కాని తపనలనీ
శిశువుని భుజాన ఉన్న ఒక జోలెలో మోసుకువెళ్ళే స్త్రీవలే తీసుకువెళ్ళాలి
ప్రతిరోజూ మనం. ప్రతి రోజూ మనం.

ఊరికినే అలా

తరచూ ఏం జరుగుతుందంటే

నువ్వు మనుషుల్ని రాళ్లగా మార్చే విద్యలో
రాటుదేలావు

తరచూ ఏం జరుగుతుందంటే
తరచూ నువ్వు గ్రహించనిదేమిటంటే
ఆ రాళ్ళు నిన్ను ప్రేమించిన మనుషులు, వాళ్ళు
నువ్వు ఒకప్పుడు శ్వాసించిన పూవులు
రాత్రిలో నీ చుట్టూ
వెచ్చగా తిరుగాడిన మిణుగురులు. అన్నిటికంటే
తరచూ ఏం జరుగుతుందంటే
ఆ రాళ్ళకు హృదయాలున్నాయి
అచ్చు నీ హస్తాలలాంటి చేతులతోనే
నిన్ను కౌగాలించుకుంటాయి
అచ్చు నీ పెదాలలాంటి కనులతోనే
నిన్ను ముద్దాడతాయి
నీ పాదాలలాంటి నడకతోనే
నీ భారాన్ని తమపై తీసుకుని
నిన్ను నువ్వు వెళ్ళాల్సిన దూరాలకి చేరుస్తాయి
అదేమిటంటే
తరచూ ఏం జరుగుతుందంటే
నువ్వు మనుషులను రాళ్లగా మార్చి, రాళ్ళను
తిరిగి దూళిగా మార్చే కళలో
సమగ్రమైన నైపుణ్యాన్ని సాధించావు

ఊరికినే అలా.

తను

మరణించడం అంటే, జన్మించడం అంటే 

వర్షం ఒక పాపై

నవ్వుల సవ్వడితో తన వెంటబడుతుండగా, హడావిడిగా 

చెట్ల కిందుగా నడిచే వెళ్ళే 

ఆమెను గమనించడం. 

ఇక్కడ ఉంటూ మరెక్కడో జీవించడం అంటే

వర్షంలాంటి 

తన పాపను చూసుకునేందుకు జాబిలేని ఆకాశం కింద 

హడావిడిగా ఇంటికి వెళ్ళే 

ఆమెను గమనించడం

ఏమీ లేకుండా పూర్తి నిండుగా ఉండటం అంటే

చీకటి దుస్తులు 

ధరించిన దారిపై ఆమె హడావిడిగా ఇంటికి వెళ్లి, పాపకూ 

పాపగా మారిన వర్షానికీ,  వర్షంగా 

మారిన పాపకూ 

ఇంటి ఆవరణలో 

పాప మాటలతో, వర్షపు గాలులతో తడిచి తిరుగుతున్న 

పిల్లులకూ, పైనుంచి కొమ్మల మధ్యగా 

తొంగి చూస్తున్న 

చుక్కలకూ 

పాలు కాగబెట్టే ఆమెను ఊరక అలా చూస్తూ ఉండటం, 

పొయ్యి వద్ద వేడెక్కిన 

ఆమె అరచేతుల మధ్య ఊరిక అలా

పిల్లిలా ముడుచుకుని ఉండటం!

ఈ వేళ

దయచేసి ఇక్కడి రా, దాచుకునేందుకు ఏమీ లేదిక్కడ

ఆఖరకు నేను ఈ వేళ
నా రహస్య అస్తిత్వపు దిగులు దీపాలనూ బహిర్గతం చేసాను
ఆఖరకు నేను ఈ వేళ
ఒక పసిపాపను నా కనుల ఇసుక మైదానాలపై ఆడనిచ్చాను
ఇంకా ఏమిటంటే ఈ వేళ, ఈ రాత్రి
నా తల్లి మరోమారు తన పెదాలపై తార్లాటలాడుతున్న తెల్లటి
పిచ్చుకల్తో కలగలసి నవ్వుతుంది
ఆమె నుదిటిపై ఒక పచ్చటి అరణ్యం వికసించటం మొదలయ్యింది

దయచేసి ఇక్కడి రా, దాచుకునేందుకు ఏమీ లేదిక్కడ

కొంత వర్షం ఎప్పటికైనా ఎప్పుడైనా ఆహ్వానితమే, ఇక నేను ఈ వేళ
పూర్తిగా తడచిపోయేoదుకైనా సిద్ధమే
రానివ్వు, కొంత నొప్పినైనా మరికొంత వేదనైనా, భరించలేనంత దు:ఖానైనా
ఇక నేను ఈ వేళ నగ్నంగా
పూర్తిగా పిగిలిపోయెందుకైనా సిద్ధంగా ఉన్నాను. నేను ఈ వేళ
కనులను కోల్పోయి ఉన్నాను
నీ రక్తానికై, నీ వక్షోజాలకై, కూరగాయలతో పచ్చిచేపలతో పరిమళించే,
కడగని నీ జుత్తుకై నేను దాహార్తినై ఉన్నాను

దయచేసి ఇక్కడి రా, పొదుపు చేసుకునేందుకు ఏమీ లేదిక్కడ, అందుకని

ఇక ఈ వేళ, ఇక్కడ కొంత హింస ఉండనీ, కొంత మత్తు ఉండనీ
కొంత క్రమశిక్షణారాహిత్యం
కొంత అక్రమం కొంత నువ్వు కలగలసిన ద్వేషపు దయా ఉండనీ. నీ స్వరం
కనిపించని ప్రేమ ఆస్థిపంజరాలను పిలుస్తుండగా
ఇక ఈ వేళ, ఇక్కడ కొంత ఉన్మాదం ఉండనీ, కొంత దిగులు ఉండనీ
కొంత మొద్దుబారుతున్న నిదురలేనితనం
నా పాదాల కింద మట్టిని అనుక్షణం అనుభూతి చెందే కొంత మృత్యువూ ఉండనీ
కొంత వర్షంతో, మొండి చేతులతో
తలస్నానం చేసేందుకు ప్రయత్నిస్తున్న ఆ అమ్మాయి పదాలతో, ఉచ్చరించలేని
దైవ భాషతో, ఈ వేళ ఇక్కడ నన్ను ఉండనీ.

మంచిదే

తెల్లటి నాలికతో ఊసరవెల్లి కోరికలతో
వికసించే
స్రవించే ఈ నల్లగులాబీ మంచిదే

గాలి పిల్లి నీ గదిలోకేమైనా
అడుగు పెట్టిందా?
ఒక భయం ఏదైనా నెమ్మదిగా
నీ రక్తంలో ఇంకిపోయిందా?
ఒక స్నేహితుడు ఎవరైనా
వీధులు ప్రకంపించే నవ్వుతో
రాత్రిలోకి కదలిపోయాడా?

తెల్లటి నఖాలతో, ఉన్మాధపు తపనతో
వికసించే ఈ
సంతాపపు నల్లగులాబీ మంచిదే

స్వయంకృతాపరాధం

నిన్ను వొంటరిగా వోదిలివేసే విషయాలుంటాయి

చీకటితో అల్లుకున్న రహదారుల వెంట తిరుగాడుతూ
ఏకాంతపు చందమామనూ, అక్కడక్కడా ఆకాశంలో దిగబడి
అలా ఉన్న నక్షత్రాలనూ నువ్వు పరికిస్తున్నప్పుడు

నిన్ను మాత్రమే అర్థరాత్రిలో గాయపరిచే విషయాలుంటాయి

నీ అస్తిత్వపు పూవు నుంచి మొలకెత్తే రక్తాన్ని గమనించే ఆనందం కోసం
నిన్ను లోతుగా పొడిచే స్నేహితులను
నువ్వు మూగ కళ్ళతో చూస్తున్నప్పుడు, నీ కన్నీళ్ళని తాకే,
నిన్ను ప్రేమించీ, నిన్ను వొదిలి
మరో రుతువులోకి, మరొక కారణంతో వెడలిపోయిన ఆ స్త్రీ ఒంటరి
చేయి నీ పరిసరాల్లో రహస్యంగా కదలాడుతూ ఉంటుంది

వర్షమూ ఉంటుంది, కొంత గాలీ ఉంటుంది
నిన్ను అబ్బురపరిచే కొంత నొప్పీ ఉంటుంది. నీ మంచిని కోరే వాళ్ళ
పెదాలపై వికసించే నల్లటి నవ్వులలో
కొంత నువ్వు చేసుకున్న స్వయంకృతాపరాధం కూడా ఉంటుంది

నిన్ను ఒంటరిగా వోదిలివేసే క్షణాలలో
నిన్ను ఒంటరిగా గొంతు నులిమివేసే క్షణాలలో...

సముద్రాలనుంచి వచ్చాం మనం

సముద్రాల నుంచి వచ్చాం మనం. మనం ఉన్నంతసేపూ అది మన వైపు
చేతులు చాచిన పాపలా పరిగెత్తుకు వచ్చింది.

నువ్వు అలసిపోయావు. పగలంతా పావురాల్లా రెక్కలు విప్పార్చుకుని తిరుగాడిన
నీ కళ్ళు, ఇప్పుడిక నెమ్మదిగా గూటిలో ముడుచుకుంటాయి.
ఇక ఈ ఒక్క రాత్రికే నిన్ను నేను

గూడు అంటే ఏమిటి? ఇల్లు అంటే ఏమిటి? గూడు ఎక్కడా, ఇల్లు ఎక్కడా
అని అడగను. నీకు తెలుసు

సముద్రాల నుంచి వచ్చాం మనం. మనం ఉన్నంతసేపూ అది మన వైపు
మనమొకసారి చూచాయగా చూసి,
మన దేహాలలో దాచుకోలేని ఒక స్త్రీ కోరిక వలె మనవైపు దూసుకు వచ్చింది.

నువ్వు అలసిపొయావు. నీ కళ్ళు బరువెక్కుతాయి. అవి, నువ్వు కోల్పోవటం ద్వారా
నిలుపుకున్న వాటన్నిటినీ ఒక చిహ్నంలో దాచుకుంటాయి.

అందరికీ సర్వమూ, సర్వత్రా ఒక పంజరమే ముఖ్యమౌతున్నప్పుడు ఎవరు
పొదివి పుచ్చుకోగలరు ఒక స్త్రీని,
ఎవరు పొదివి పుచ్చుకోగలరు ఒక స్వప్నాన్ని?
పంజరంలోని ఒక సముద్రాన్ని, ఒక తల్లి వక్షోజాలనీ ఆ పాలబిందువులనీ
శిరస్సు ఖండింపబడ్డ పూల సమయాలనీ?

సముద్రాలనుంచి వచ్చాం మనం. ఒడ్డుల నుంచీ, వొడుల నుంచీ వచ్చాం
మనం. వచ్చాం మనం. వచ్చామా మనం? ఇక

నీ పాదాల అంచున అలుముకున్న ఇసుక రేణువులు నెమ్మదిగా ప్రాణం పోసుకుని
నీ వలె నీ అంతగా అలసిన నీ స్త్రీ కనురెప్పలపై వాలతాయి.
నువ్వు అలసిపొయావు. ఇక నువ్వు నిదురిస్తావు.

నువ్వు నీ నిదురలో ప్రవహిస్తావా? నువ్వు నీ నిదురలో ఒక పక్షిలా విహరిస్తావా?
ఇప్పుడు చూడలేని జాబిలిచే దీవింపబడి,
ఇప్పుడు చూడగల నక్షత్రాలచే శాసించబడి, నువ్వు నువ్వు నీ కలలో మాత్రమే
తిరిగివచ్చే ఆ చేతినీ ఆ స్పర్సనీ నీ కన్నీళ్ళ చేతుల వెచ్చదనంతో
ఆలింగనం చేసుకుంటావా?

నువ్వు అలసిపొయావు. బహుశా నేను అలసిపోయాను. నేను నిన్ను గమనిస్తుండగా
నువ్వు నిదురిస్తావు. కల్మషంలేని ఒక తెల్లటి కాంతి
విరిగిపోయిన జోలపాటలను వినేందుకు నీ ముఖంపై నెమ్మదిగా పరచుకుంటుంది.
నీకు తెలుసు

మనం సముద్రాల నుంచి వచ్చాం. మనం ఉన్నంతసేపూ అది మన వైపు
గర్భంలో తల్లి నామాన్ని ఉచ్చరిస్తునా మన స్వరంలా తేలివచ్చింది.
సముద్రాలనుంచి వచ్చాం మనం. సముద్రాల తీరాల నుంచి వచ్చాం మనం.
వచ్చాం. మనం.

తోటమాలి

మీరు ఇంత కాలం తిరుగాడిన ఈ ఉద్యానవనాన్ని మీరు వోదిలివేసి వెళ్ళినప్పుడు
ఒక తోటమాలి మీరు అతడి అస్తిత్వంలో వొదిలివేసిన ఊపిరి పరిమళాల మధ్య,
తన అస్తిత్వపు రహస్య ఉద్యానవనంలో సంచరించేందుకు వస్తాడు.



లేకుండా ఉండి, తెమ్మెరలా, ప్రేమమయపు గుసగుసలా ఇంకా కదులాడేది ఎవరు?
అతడి పేరుని ఇప్పటికీ సంధ్యాసమయంలో పిలిచి
అతడిని రాత్రిపూట మృదువుగా తాకేది ఎవరు? అతడి నిదురగానూ స్వప్నంగానూ,
అతడు శ్వాసించే గాలిగానూ, అతడు మననం చేసుకునే
ప్రార్థనగానూ, అతడిని తీసుకు వెళ్ళిన నదిగానూ, నది ఒడ్డుగానూ మారినది ఎవరు?



మీరు ఇంతకాలం, అంచుల దాకా నింపిన ఈ అంతర్గత ఉద్యానవనాన్ని వొదిలి వెళ్ళినప్పుడు
ఒక తోటమాలి నేలపై రాలిన వడలిపోయిన పూలను ఏరుకునేందుకు వస్తాడు.
తల్లి లేని పూవులూ గూళ్ళులేని రెమ్మలూ. ఒక తోటమాలి తన శిరస్సుకుపైగా గుమికూడిన
నల్లటి మేఘాలతో సంభాషిస్తూ రోదిస్తాడు. వెడలిపోయే గాలులని
తిరిగి రమ్మని బ్రతిమిలాడుకుంటాడు. మోకాళ్ళపై వేదనతో ఒరిగిపోయి ఎక్కిళ్ళు నిండిన
స్వరంతో ఒక జవాబుకి విలవిలలాడతాడు:
ఇది తీసుకో: నువ్వే అయిన దీనిని: నువ్వు. నువ్వే అయిన నేనుని.



మొహసింతో, వాళ్ళు వెడలిపోయినప్పుడు, వాళ్ళు నిన్ను వొదిలివేసి వెళ్లిపోయినప్పుడూ,
నిన్ను నువ్వు ఒక అద్దంలో చూసుకునేందుకు తిరిగి వస్తావు. మట్టిలో
ఆమె వొదిలివెళ్ళిన పాదముద్రలని వెంబడిస్తూ,జ్వలిస్తున్న మొగ్గల స్వరాలని వింటూ
నువ్వు పూవులు రాళ్ళనీ, ముళ్ళు పూవులనీ తెలుసుకునేందుకు వస్తావు.
పిల్లలు, గాలిలో వర్షంలో వికసించే పూలగీతాలనీ గ్రహించేందుకు వస్తావు .



మొహసింతో నువ్వు గాలివా? లేక ఒక జ్ఞాపకాన్ని మాత్రం వొదిలివెళ్ళిన ఒక వర్షానివా?
మొహసింతో నువ్వు వెడలిపోయినప్పుడు,
నువ్వు వృక్షాలూ గాలుల జ్ఞాపకాల గురించి మాట్లాడుతూ మిగిలిపోయే ఒంటరివా?
లేక, అస్తిత్వపు తపనని వొదిలివెళ్ళే జ్ఞాపకపు చిహ్నానివా?
మొహసింతో, మనం జీవించి ఉన్నామా మరణించి ఉన్నామా? మన జీవితాంగానూ,
మన అస్తిత్వాలగానూ మారి మనల్ని అంతంలేని
కలల వీధులలోంచి మనల్ని పిలిచేది ఎవరు?



ఒక తోటమాలి వచ్చినప్పుడు, నువ్వు వచ్చినప్పుడు, ప్రతి ఒక్కారూ ఒక ఊరేగింపులో
వచ్చి వెళ్లిపోతున్నప్పుడూ,మొహసింతో, మనల్ని బ్రతికించేది ఎవరు?
మనల్ని బ్రతికిస్తూ చనిపోతున్నది ఎవరు? పూలదారుల గురించీ, పూలను నలిపివేసే
దారులగురించీ చెప్పగలిగేది ఎవరు? జీవించేది ఎవరు, మరణించేది ఎవరు?
వెడలిపోయేది ఎవరు, త్యాగం చేస్తూ మిగిలిపోయేది ఎవరు?



మీరందరూ ఈ లోపలి ఉద్యానవనాన్ని ఒదిలి వెళ్ళినప్పుడు, ఒక తోటమాలి
మీరు ఇంతకాలం తెంపుకున్న పూల గురించి విలపించెందుకు వస్తాడు. ప్రతి పూలరేకూ
నీ లేనితనపు ఒక పద చిహ్నం. ప్రతి పదం
ఎప్పటికీ ఉండే నువ్వు లేనితనపు వెంటాడే సంజ్ఞా. ప్రభూ,ఒక తల్లి ఖాళీ గర్భంవంటి
అరచేతులతో, ఒక తండ్రి నిండైన నిశ్శబ్దంలాంటి బాధతో, వేదనతో, ఇతరుని దు:ఖంతో,
ఒక తోటమాలి ఇక ఎప్పటికీ, ఒక తల్లి యొక్క తండ్రి లేనితనాన్నీ
ఒక తండ్రి యొక్క తల్లితనాన్నీ, తల్లిలేనితనాన్నీ వెదుకుతాడు.


Amen.

ఏది?

నువ్వు వెలిగించిన ప్రమిదె వెలుతురేనా ఇది?

నిర్మలంగా వ్యాపిస్తూ
మహా శాంతితో రాత్రిపూట సర్వత్రా కమ్ముకుంటూ
మరచివచ్చిన మరోలోకపు
మరో బ్రతుకు గీతాన్ని, మృత్యు సుగంధంతో

ఇక్కడికి లాక్కువస్తున్న ప్రేమ కాంతేనా ఇది?

ఎవరివి, ఎవరివి తండ్రీ ఆ అద్రుశ్య హస్తాలు?
ఎవరివి, ఎవరివి తండ్రీ ఆ రహస్య ముకుళిత నేత్రాలు?
ఎవరివి, ఎవరివి తండ్రీ నిన్ను
పాలిండ్ల నీడల్లో పొదివి పుచ్చుకున్న అక్షరాలూ?

ఎవరివి, ఎవరివి తల్లీ ఎవరివి, నిన్ను బాహువుల్లో
కలుపుకుని సముద్రాలై పొంగిన అశ్రువులు?
ఎవరివి మిత్రుడా ఎవరివి, నీవే అయ్యి
శిలువ వేయబడి మరణించి, పునర్జన్మించి
నిన్ను వేటాడే ప్రార్థనా గీతాలు?

నువ్వు వెలిగించీ, సర్వశక్తులూ ఒడ్డి, అర్థాంతరంగా
ఆర్పివేద్దామనుకున్న కాంతి ఏ అస్తిత్వానిది?
నువ్వు వెలిగించి వెడలిపోయిన, ముడుచుకుపోయి
రాలిపోతున్న దీపపుష్పపు కాంతి
ఏ అవ్యక్త మట్టి దు:ఖపు స్వరానిది?

నీ ముఖం ఆమె అరచేతుల మధ్య పసిపాప ముఖమై
వికసించినప్పుడూ
నీ పాదాల, శబ్దాల సంగర్షణ అంతా
ఆమె కళ్ళల్లో నీటి తామరల లతల్లా అల్లుకుపోయి
అందరి శరీరాల్ని పెనవేసుకున్నప్పుడూ
ఒక నక్షత్రం, ఒకే ఒక్క నక్షత్రం, ఎవరూ లేక
తడి ఆరిన భూమిపై
శిధిలాలలోంచి పొడుచుకు వచ్చిన నీ నాలికపై
మంచు బిందువై రాలినప్పుడూ
భాష ఏది? సత్యమేది? స్థాన్యమేది? నువ్వు జన్మించిన
పురాకాంతి మృత్యుస్కలన రక్త మందిరమేది?

మళ్ళా

మళ్ళా కాంతి, ఈ రాత్రి, మళ్ళా శాంతి

గాలిలో నీటి తుంపరలై తేలిపోతున్న కొంగల అరుపుల అలసటలోంచి
నిన్నిక ఎప్పటికీ చూడలేని దిగులు తడబాటు కలిగించిన
దారి తప్పిన పక్షిపిల్ల భేదురు భయపు కనుల వెక్కిళ్ళలోంచీ

మళ్ళా కాంతి, ఈ రాత్రి, మళ్ళా శాంతి?

ఇప్పుడీ రాత్రి

ఇప్పుడీ రాత్రి గడిస్తే చాలని నీకు నువ్వు చెప్పుకుంటావు. అయితే
చుక్కలు కూడా లేని చీకట్లో
కత్తులై ఊగుతున్న గడ్డి పరకాలపై కుత్తుకలని కోసుకుంటున్న
మంచు బిందువులు చల్లటి రక్తంతో
నీ అరిపాదాల్ని తాకాక, అక్కడ అలాగే
తటాలున పొలాల చివర తాడి చెట్టు కింద కూలబడి
నువ్వు వెళ్ళలేనంత దగ్గరలో ఉన్న
పాక లోంచి ప్రాణమై మెరుస్తున్న లాంతరు కాంతివైపు చూస్తూ
ఇప్పుడీ క్షణం గడిస్తే చాలని నీకు నువ్వు చెప్పుకుంటావు-

నువ్వు వెళ్ళాల్సిన ప్రదేశాలు

నువ్వు వెళ్ళాల్సిన ప్రదేశాలు ఇక ఏమీ లేవు

ప్రేమా కరుణా హింసా దయా దు:ఖమూ
నువ్వు నిదురించలేని ఒక రాత్రిలోనే తేలిపోతాయి
నువ్వు వెళ్ళాల్సిన ప్రదేశాలన్నీ
నీ నిదురలోకి రాలేని పూల జోల పాటలపై
మెరిసే సూర్యరస్మితోనే తగలబడి పోతాయి
ఇక నీకు ఏమన్నా ఉంటె
అది దుప్పటి కూడా లేని ధూళీ, నేలా
పూర్వ జన్మలో మమకారంతో తాకిన ఆ స్త్రీ వక్షోజం
అలల నురుగ ఘోష లాంటి నీ బిడ్డ
చివరి నవ్వూ, నువ్వూ నీలోపల
కోన ఊపిరితో తచ్చట్లాడుతున్న మంచు మరణమూనూ-

జాడ

నీ ఊపిరికి నీ వద్దకు వస్తాను నేను-

నీవు లేనితనంలో నీ ఉనికిని వింటాను నేను. ఎవరో వొదిలి వెళ్ళిన
గులాబి నీడ గులాబీని వింటున్నట్టు
నీవు లేనితనంలో నీ ఉనికి నిశ్శబ్దాన్ని వింటాను నేను

నీ ఊపిరికి నా వద్దకు వస్తాను నేను

పదాల నీడలలో, ఎవరూ తాకని, నీ శాశ్వతమైన తాత్కాలికపు
మరణపు పెదాలను రుచి చూస్తాను నేను
విరిగిన శిలావిగ్రహాలు ప్రాణం పోసుకుని, చీకటిపూట
ఈదురుగాలుల వంటి ఊపిరులతో
ఒంటరి నక్షత్రం వైపు తపనగా చేతులు చాచినట్టు, నీలోని
తడిని తదేకంగా చూస్తాను నేను

నీ ఊపిరికి ఈ ప్రపంచం నుంచి వెడలిపోతాను నేను

ఖాళీ గూళ్ళలో ఒదిగిఉన్న అంతిమమైన అసంపూర్ణ అర్థంలాంటి
నీ సారాంశాన్నీ, సత్యాన్నీ
నీవు లేని చోట మాత్రమే కనుక్కుంటాను నేను. గాలిపై గాలి
నీడపై నీడ
జాడపై జాడ
సర్వత్రా వ్యాపించి మరణంతో జన్మిస్తున్న భాష. చూడు

నీ ఊపిరికి నీ వద్దకు వస్తాను నేను.

ఇక్కడికి

ఎవరూ రాలేదు ఇంకా ఇక్కడికి, ఈ ఎండిన

మట్టి వీస్తున్న సాయంత్రాన
ఎవరూ తాకని నీ సమాధి వద్దకు వస్తావు నువ్వు-

రాలిన పూవులు పలుకరిస్తాయి నిన్ను. తలలులేని
శిలావిగ్రహాలు పిలుస్తాయి నిన్ను
అమావాస్య సంధ్యా సమయాన, రహస్యమైన చేతులు
తాకుతాయి నిన్ను

ఎవరూ రాలేని ఇక్కడికి, ఈ ఎండిపోయిన

ఊపిరి వీస్తున్న సాయంత్రాన
ఎవరూ తాకని నీ సమాధి వద్దకు వస్తావు నువ్వు-

నువ్వు తపించే ప్రదేశాలు

ఇతర క్షణాలలో నీకు కనిపించి, నీవు నివసించిన
ఇక లేను, రాని
నువ్వు తపించే ప్రదేశాలలోకి ఎలా వెళ్ళగలవు నీవు-

నీ ఉనికి
వికసిస్తున్న పూవులా ఉండిన గాలిలోకి
నక్షత్రంలా మెరుస్తున్న నీటి చినుకులోకి
నిశ్శబ్దంగా
నిన్ను ఒదార్చుతున్న స్త్రీ తెగిన చేతులలోకి
పాలిపోయిన నీడలలాంటి
నీ స్నేహితుల ఊపిరి తెగిన జాడలలోకీ

ఇతర క్షణాలలో నీ కనిపించి, నీవు నివసించిన
ఇక లేని, రాని
నువ్వు తపించే ప్రదేశాలలోకి ఎలా వెళ్ళగలవు నీవు

నీ దిగులు

దూరం చేయబడ్డ దిగులు ఇది-

దూరం చేయబడి, దారి తప్పి, తీరం లేక
ఎప్పటికీ గూడును చేరుకోలేక
గోడకు తల మోదుకుని మరణించిన
దూరం చేయబడ్డ పక్షి దిగులు ఇది

కాంతిలేని నీడ కమ్ముకున్న మధ్యాహ్నం
నీ హృదయంలో ఎవరో
నీరులేని నల్లని చెపి విలవిలలాడతారు
నీ అస్తిత్వాన్ని ఎవరో
కరుణ లేక కత్తితో రెండుగా చీలుస్తారు
ఎవరో నిన్ను
దూలిలా గాలిలోకి వెదజల్లి, నిన్నుగా
మిగులుస్తారు నిన్ను- ఇదంతా

దూరం చేయబడి, దారి తప్పి, తీరం లేక
ఎప్పటికీ గూడుని చేరుకోలేక
నీటిలో దేహాన్ని ముంచుకుని మరణించిన

దూరం కాబడిన నీ దిగులు ఇది-

అంతిమ ప్రయాణం

ఆకాశపు అంచుపై రాలిపోక మిగిలి ఉన్న
ఆఖరి నక్షత్రం పిలుస్తుంది నిన్ను-

గాలి తాకక, గూడు పిలవక
దారీ తెన్నూ లేక రాత్రిలో కనుమరుగైన పూవువి నీవు
అందరూ వోదిలివేసిన
తపించే కీచురాయి సంగీతానివి నీవు
విను
సన్నగిల్లుతున్న
సుదూరపు దీపపు ఊపిరి కాంతిని
అనంతంగా సాగి ఉన్న
నీ అంతిమ ప్రయాణపు, నీవే అయిన
అద్రుశ్యపు మట్టిదారిని
అది
రంగుల శబ్దం, పదాల నిశ్శబ్దం
నీవు వేయని నీ అస్తిత్వపు కంపించే మంచు చిత్రం

ఇంతకుమునుపే

ఈ పాటను ఇంతకుమునుపే విన్నావు నీవు-

భూమి పొరలలో ప్రవహించే నీటి రక్తపు చలనాన్ని
ఆకస్మికంగా నీ ఉనికితో విన్నట్టు
ఈ పాటను ఇంతకు మునుపే విన్నావు నీవు
విశ్వాలకు మునుపు, లోయలోకి జారుతున్న ఆకులా
నీ అస్తిత్వం నిర్భయంగా
వినీలాకాశంలో స్వేచ్చగా కదులాడే పక్షి రెక్కలపైన
ఊయలలూగుతున్నప్పుడు
నీ లోపలి పాతను విభ్రమంతో విన్నావు నీవు-
వర్షం కురిసే రోజులలో, నీడ కమ్మిన మధ్యాహ్నాలలో
మొహంతో నిన్ను పిలిచినా నక్ష్తాలను
నవ్వుతూ తాకిన వేళలలో, ఎవరూ లేని రాత్రుళ్ళలో

నీ లోపలి పాటని వింటూ పాటగా మారావు నీవు
నీ లోపలి పాటని వింటూ నీవుగా మారావు నీవు
అది
నిశ్శబ్దాలకి నిశ్శబ్దం
పాటలకి పాట మాటలకి మాట
నా వైపు చూడు
ఈ శబ్దరహితపు పాటను ఇంతకు మునుపు విన్నావు నీవు.

దేహసారి

దేహసారీ
నువ్వొక నదిలేని పాతవి. ఎవరూ కనుగొనని
ప్రాచీన లిపివి
తొలి వర్షానికి సంచరించే రక్తగాయపు గాలివి.
నిన్ను
నుఉవు కోల్పోయినపుడు మాత్రమే
నిన్ను నువ్వు కనుగొంటావు
అన్ని దారులను వొదిలివేసినప్పుడు మాత్రమే
నీ దారిని నీవు చూస్తావు-

బాటసారీ

నీరు లేక దుమ్ము పట్టి రంగు మారుతున్న ముదురు ఆకుల మధ్య
తలి వర్షానికి వెదుక్కుంటావు నీవు
యుగాల నుంచి పిల్లల కాళ్లలాంటి కాంతి కదలికలు లేక
సిలల్లా మారిన ఆకుల నిశ్శబ్దం మధ్య
నీకై వెదుక్కుంటావు నీవు

పిల్లల తుళ్ళిపడే నవ్వుల జాడ లేని వృక్ష ప్రాంతం ఇది
పదాల పొత్తిళ్ళలో ఒధగాలేని
నల్లటి మంచు కురుస్తున్న, పెదాలు తెగిన మరణం ఇది
బాటసారీ
నువ్వు వెదుకుతున్న స్వప్నాంతపు దారిని కనుగోన్నావా
చెదిరిన నీ ఎదురుచూపుల కళ్ళను
ఏ రెండు అరచేతుల సెలఎరులోనైనా కడుక్కున్నావా
ఏ దేహపు ఒడ్డునైనా చేరగిలబడి
నక్షత్రాలు నెమ్మదిగా సంధ్యా ఆకాశాన్ని చీకటి దారంతో
అల్లటం గమనించావా
బాటసారీ
నీరు లేక, దుమ్ము పట్టి రంగు మారుతున్న లేత ఆకుల మధ్య
తొలి వర్షానికి వెదుక్కుంటావు నీవు
యుగాలనుంచి పిల్లల బాహువులలాంటి కాంతి స్థిరత్వం లేక
శిలల్లా మారిన ఆకుల గుంపుల శబ్దాల మధ్య
నీ నిశ్శబ్దంకై వెదుక్కుంటావు నీవు

ఈ దిగులు నీకే తెలుస్తుంది

ఈ దిగులు నీకే తెలుసు

సముద్రపు సారాంశం అంతా మట్టిని తాకి చిట్లుతున్న
వర్షపు చినుకులో ఇమిడిపోతుంది
నిరంతరంగా, కనిపించీ కనిపించకుండా వీస్తున్న
గాలి గాజుల చేతుల అభద్రతా అంతా
వెన్నెల రాత్రిలో ఎగురుతున్న పక్షి రెక్కల కింద ఒదిగిపోతుంది
అనంతపు నక్షత్రాల నిశ్శబ్దం అంతా
ఒక పిల్లవాడి అసంకల్పిత నవ్వు చివర పిగిలిపోతుంది
విస్వాలలో కదులాడుతున్న రహస్య కాంతి అంతా
నిశ్శబ్దంగా సమస్తాన్ని ఎరుకతో గమనిస్తున్న నీ కళ్ళ అంచులలో
ప్రయత్నరహితంగా వాలిపోతుంది
స్పర్శలకు స్పర్శా
పూలకి వేకువా
ఊపిరులకి ఊపిరి
నువ్వు ఇక్కడికి రా
ఈ దిగులు నీకే తెలుస్తుంది.

ఇది

ఎవరూ తాకక నిశ్చలంగా నిలబడి ఉన్న ఈ ముళ్ళు
నీ ఆప్త మిత్రురాలు
సంధ్యాస్తమైన వింత సమయాన
పసిపాప కన్నుకంటే సున్నితమైన లేత ముళ్ళు ముందు
మోకరిల్లి ప్రార్దిస్తావు:
"రాత్రిపూట మసక వెన్నెల్లో చలించే
దేవతవి నీవు
నీ సరళమైన ఉనికి వల్లనే
విచ్చుకునే పూవుల వివిధ రంగులు సాధ్యమయినాయి
నీవున్నావు కనుకనే
నా పాదాల వెంట సాగే నా తల్లితండ్రుల నీడలు
ఊపిరి పీలుస్తాయి
నాకు ఇది చెప్పు
నేను నీలా మారటం ఎలాగో?

జవాబు:

"నీవు పూర్తిగా ఖాళీ అయినప్పుడు మాత్రమే
నిండుగా ఉంటావు-
ఈ శూన్యపు పుష్పాన్ని, నిండైన నీ స్త్రీకి
బహుమతిగా ఇవ్వు. ఆ తరువాత
నీకే దయగా తెలుస్తుంది
స్త్రీలూ పుష్పాలూ ఒకటేనని. పుష్పాలూ
ముళ్ళూ ఒకటేనని. శూన్యం
శూన్యారాహిత్యమూ మృత్యుపక్షి విదిల్చే
రెండు అనంతపు రెక్కలని.
నిశ్చింతగా గాలిలో తెలు, గిరికీలు కొడుతూ
నేలపై వాలి నాట్యమాడు
నీటిని స్పృశించు, గాలిని పరామార్సించు
నీలోపల నీవు విశ్రమించు-
ఇది జీవితం, ఇది జీవించడం
ముళ్ళులా ఉండటమంటే ఇది:
నీవు పూర్తిగా ఖాళీ అయినప్పుడు మాత్రమే
నిండుగా ఉంటావు-"

సాధ్యం

కూర్చో, కొద్దిసేపు అలా విరామంగా
ప్రేమమయపు అలసటతో ఆగిన వర్షాకాలపు తెమ్మెరలా
కొద్దిసేపు అలా, ఊపిరిపోసుకుంటున్న కలలా
ప్రశాంతతతో, నీతో నువ్వు కూర్చో: ఏమీ ఆలోచించకు
పక్షిలా, అన్నిటినీ వోదిలివేసి
నీ రెక్కల్ని విదుల్చు. నీ చుట్టూ ఉన్న కాంతినీ, చీకటినీ
ఆ ప్రమిదెపు ఆఖరి చూపునీ
నీ అస్తిత్వపు నాలికతో చప్పరించు. నీకు తెలుసు
ఈ జీవితంలో జీవించేందుకు, నువ్వు
మరణించేముందు మరణించాలి. ఆ తరువాత
అన్నీ సాధ్యం అవుతాయి. నక్షత్రాలూ
పాలపొదుగులాంటి వెన్నెలా, దయగా నవ్వే సూర్యుడూ
వర్షం, హర్షం, ప్రతిధ్వనిస్తున్న
శిశువు నవ్వులాంటి నువ్వూ, నీ ఆఖరి మొదటి అస్థిత్వమూ
అన్నీ సాధ్యం అవుతాయి.

ఎప్పటికీ మరచిపోకు

ఎదురుగా నిశ్చలంగా ఉన్న ఎండిన ఆకు ఒక పాటా, ఒక నది.
పాత వెంటా, నది వెంటా, ఆకుపచ్చని
సూర్యరశ్మి కిందుగా సర్వాన్నీ మరచి వెడతావు నీవు. దారి మధ్యలో
ఏ ఒడ్డునో సగం తడిసిన
గావ్వలాని పధం దొరుకుతుంది నీకు. విశ్వం అంతా నిక్షిప్తమైన
శంఖంలాంటి రహస్య సారాంశం దొరుకుతుంది నీకు
అలకూ అలకూ మధ్యగా ఉండే ఘాడమైన నిశ్శబ్దంలాంటి, నువ్వు
దోరుకుతావు నీక్కు. ఎండిన ఆకు గీతాల మధ్యగా
కూర్చుని, సానటి నీటి పాయపై ప్రయాణించడం ఒక పాటా, ఒక ఆటా.

నిన్ను నువ్వు వోదులుకోకు
ఆ లేత చేతిని ఎప్పటికీ మరచిపోకు.

నీ పూల అస్థిపంజరం

-ఈ సమాధి నీ పూల అస్థిపంజరం-

నువ్వు ఇక్కడ జీవిన్చావు. నువ్వు ఇక్కడ ప్రమించావు.
నీ స్త్రీకి నీ రక్తపు బొట్లతో
ఒక హారాన్ని తయారు చేసావు. నీ పిల్లలకి నీ హృదయాన్ని
వాళ్ళ పాదాలలో తురిమావు.

-ఈ సమాధి నీ పూల అస్థిపంజరం-

నువ్వు ఇక్కడ విశ్రమించావు. నువ్వు ఇక్కడ ప్రయానిన్చావు.
నువ్వు ఇక్కడ నీ మూగ తల్లితండ్రులలాగే
ముసలివాడివయ్యావు. నీ అలసిన ఎముకలతో, ఈ ప్రదేశంలో
ముక్కలు ముక్కలుగా మరణించావు.

నీకు జ్ఞాపకం లేదా
ఈ సమాధి నీ పూల అస్థిపంజరం.

నాకు ఇది చెప్పు

నువ్వు నీడల మధ్య జీవిస్తావు. అందుకని నీకు
నీడలా కరుణా, కాంతీ
హింసా అర్థమవుతాయి. అందుకని నువ్వు
నీడలకు
చీకటిపూట కథలు చెప్పి నిదురపుచ్చుతావు. అవి
నిదురిస్తాయి. నిదురలో కంపిస్తాయి.
కలలలో తమ నీడలు కనపడగా
ఉలిక్కిపడి లేచి కూర్చుంటాయి. రాత్రంతా నిన్ను
చూస్తూ కూర్చుంటాయి.

నాకు ఇది చెప్పు
నేను నీడనా కాదా?

అది ఎవరు?

జాగ్రత్తగా విను
రక్కలు తెగి గిరికీలు కొడుతూ రాలిపోతున్న
అనాధ సీతాకోకచిలుక వినిపించని అరుపు.
అది ఎవరు?

ఏం చేస్తానంటే

వృక్షాల నీడలు కమ్ముకున్న నక్షత్రాలు కూడా లేని రాక్షస రాత్రిలో
ఊపిరికి రెక్కలు కూడా లేని ఒక పక్షి
గదంతా నిస్సహాయంగా గిరికీలు కొడుతుంది. నీ అరచేతులలో
సన్నటి నిప్పుని బ్రతికించుకుంటూ వచ్చి
మూలగా మరెక్కడో నీ హృదయపు తాకిడికి తహతహలాడే
పాత ప్రమిదేను వెలిగించు. ఈ రాత్రికి
ఆ సంజకెంజాయ వెలుతురులో నా శ్వాసను అందుకుంటాను.
మరొక్కసారి నీ దయగల పావురపు కళ్ళను
చూస్తాను. మరొక్కసారి నీ చేతులను నా అరచేతుల మధ్య
పదిలంగా దాచుకుని, అలా
నా ప్రాణాన్ని రేపటిదాకా నీ స్పర్స మధ్య బ్రతికించుకుంటాను.

బ్రతికి ఉండేందుకు

గాలిలేని ఇటువంటి నల్లటి చీకటిలో
నలువైపులా చాలిస్తున్న వేయి బాహువుల వృక్షాల కిందుగా
ఒరిగిపోతున్న మట్టి రేణువుని
మమకారంతో కౌగలించుకుని అలా నిలబడి ఉన్న
నాలుగు రేకుల
నక్షత్రం లాంటి ఆ చిన్ని తెల్లపూవు చాలు
నువ్వు ఈ రాత్రికి జీవించి, రేపటి దాకా
ఎలాగోలాగ బ్రతికి ఉంటావు

ప్రశ్న

అమ్మా, గోడలు లేనప్పుడు, నేలా లేనప్పుడూ
మొక్కల నీడలు ఎక్కడ పడతాయి
వెలుతురు ఎలా బ్రతుకుతుంది? నేను ఎవరితో
ఆడుకుంటాను?

శూన్యం

వెళ్ళిపోకు. నువ్వు వెళ్ళిపోతే
ఈ కాగితం కూలిపోయి శూన్యం మొదలవుతుంది
నాకు శూన్యం అంటే భయం లేదు
కాకపోతే, నువ్వు వెళ్ళిపోతే శూన్యానికీ అర్థం ఉండదు.

దూరం

ఇంత దూరమని ఇప్పటికీ తెలీలేదు
పార్ధనకై ముకుళిత మైన అరచేతుల్లా, ఎదురుగా
నువ్వు నాదైన నీడకాంతివై మౌనంగా
సంచరిస్తూ ఉంటె, ఎదుతుగా ఉండటమంటే
దగ్గరిగా ఉండటం కాదని ఇప్పటికీ తెలీలేదు.

అంత తెలికేమీ కాదు

నిరంతరం నిన్ను నువ్వు జ్ఞాపకం ఉంచుకోవడం
అంత తెలికేమీ కాదు
ప్రతి క్షణం ఏదో ఒకటి దు:ఖంతో నీ లోపల
నిర్దయగా మరణిస్తూన్నప్పుదు
నిరంతరం నిన్ను నువ్వు జ్ఞాపకం ఉంచుకోవడం
అంత తెలికేమీ కాదు

జీవిస్తూ జీవితాన్ని కోల్పోకుండా ఉండటం
పిల్లలకూ తాగుబోతులకూ మాత్రమే సాధ్యం
ఇక్కడ ఈ సమయంలో ఉంటూ
దిగులు పూల పరిమళాన్ని పీల్చకుండా ఉంటాం
పిచ్చివాళ్ళకూ మరణించిన స్త్రీలకు మాత్రమే సాధ్యం

ఎప్పటికీ ఉండే అవ్యక్త తపన మరకను వోదిలివేస్తూ
ప్రతి పగలూ ఏదో ఒకటి ఆకాశం నుంచి రాలుతుంది
ప్రతి రాత్రీ ఏదో ఒకటి కూలిపోయే నవ్వు అంచున
స్రవించే నక్స్తత్రం గా మారుస్తుంది

ఇక్కడ ఉంటూ ఈ సమయాన్ని దాటుకుంటూ వెళ్ళడం
మరొక సమయంలోకి నిన్ను పిలిచే
ఆత్మ హత్యా చేసుకున్న స్నేహితుల అద్రుశ్య హస్తాలను
గమనిస్తూ బ్రతికి ఉండటం
క్షణకాలం అలా అక్కడే నిలిచిపోయి
మనల్ని ప్రేమించి, మనల్ని వొదిలివెళ్ళిన వాళ్ళతో
అద్రుశ్య సంభాషణను కొనసాగించడం
క్షణకాలం అలా అక్కడే నిలిచిపోయి
ఊరికినే ఆడుకుంటున్న పాపను గమనిస్తుండటం
అంత తెలికేమీ కాదు

జీవిస్తూ ప్రతి క్షణం మరణించకుండా ఉండటం
ప్రేమిస్తూ గులాబీల ఆఖరి అంత్యక్రియలను
చూడకుండా ఉండటం, ఒక ముళ్ళు
పూవు కన్నా ఎక్కువకాలం కొనసాగుతుందనీ తెలిసి
జీవిస్తూ ఉండటం అంత తెలికేమీ కాదు

అ తరువాత

ఈ చెక్క మండుతుంది. ఈ మంట గుమికూడిన నక్షత్రాల వైపు నింపాదిగా చూస్తూ
రాత్రిని నెమ్మదిగా కాలుస్తుంది.

ఎవరు తీసుకు వచ్చారు ఈ గాలిని, చీకటివేళ గాలితోపాటు దారితప్పిన పురుగునీ?
పాదాలు పరచిన దారిలో, ఎందుతాకులతో గుసగుసలాడే రహస్య నీడలా సమయంలో
ఎవరు వెలిగించారు ఈ దుంగ దీపాన్ని? మరికొద్దిసేపట్లో పొడుగ్గా సాగిన నల్లటి చేతులతో
మనుషులు వెళ్ళిపోతారు ఇక్కడనుంచి. వారి వెంటే మరి కొద్దిసేపట్లో, వారి వేఉకగా
నెత్తిపై తట్టలతో స్త్రీలూ వెళ్ళిపోతారు. అద్రుశ్య బాహువులకి, పాలిండ్ల ప్రేమమయపు గూళ్ళకై
వెదికి వేసారిన బాటసారులూ మరికొద్దిసేపట్లో ఈ చెక్క చుక్క పక్కగా ఒరిగిపోతారు.

అ తరువాత
ఒక్క నల్లటి ఆకాశమే రాత్రంతా, ఒక్క నల్లటి మనిషే రాత్రంతా, ఒక్క నల్లటి మంటే
రాత్రంతా.

ఇక ఈ రాత్రి

ఇక ఈ రాత్రి ఇక్కడ విశ్రమిస్తాను. ఎంటువంటి ఆరోపణలూ లేకుండా ఇక ఈ రాత్రి
అస్తిత్వాన్ని అంగీకరించి శిరస్సుని ధూళి నిండిన పాదాల వద్ద ఆన్చి నిలిచిపోతాను.

కనిపించని ఉనికి ఏదో నిర్దేశించిన దారి ఇది. క్షణక్షణం రహస్య స్వరం ఏదో రమ్మని
పిలిచిన కరుణ లేని దారి ఇది. సమయపు సంకేతాల్ని అనువదించుకునేందుకు
గులాబీలను వొదిలి ముళ్ళను హృదయంలో దిమ్పుకున్న అంతులేని తపన ఇది.

ఇక ఈ రాత్రి ఏది ఏమిటని అడగను. ఇక ఈ రాత్రి ఎవరు ఎవర్నీ అడగను.

జీవితాన్ని వెదుకుతూ జీవితాన్ని కోల్పోయాను. అర్థాన్ని వెదుకుతూ అర్థాన్నీ కోల్పోయాను.
ఉండేందుకు, ఏమీ కోరని ఈ భూమిపై అలా ఉండేందుకు అనేక పర్యాయాలు మరణించాను.
తిరిగి చేరుకునేందుకు, ఎప్పటికీ చేరుకోలేనంత దూరమూ వెళ్ళిపోయాను.
తుంపులు తుంపులుగా నలుదిశలూ వీడిపోయాను.

ఇక ఈ ఒక్క రాత్రి, మట్టిని రక్తపు పెదాలతో ముద్దాడే పాదాలు నావి, అవి చేసే అలికిడి
ఎవరిది అని అడగను. శూన్యపు కాంతిని వలలై చుట్టుకునే కనులు నావి, అవి చూసే
చూపు ఎవరిది అని అడగను. ఇక్కడ ఈ గాలిలో వికసించిన అస్తిత్వపు పూవు నాది, దాని
ఎరుక ఎవరిది అని అడగను.

విరిగిపోయాను. పూర్వీకుల ధూళిలో కలసిపోయాను. అలసిపోయాను. ఇక ఎటువంటి
ఆరోపణలూ లేకుండా ఈ రాత్రి జీవితాన్ని అంగీకరించి శిరస్సుని వడలిపోయిన పాదాల వద్ద
ఆన్చుకుని ఇక్కడే ఆగిపోతాను. ఇక్కడే, అలలపై వోదిలిన ప్రమిదేలా ఆగి సాగిపోతాను.

వలయం

ఒక వలయంలో వలయాలుగా తిరుగాడుతూ: నువ్వు. రాత్రి నుంచి రాత్రికి పారిపోతూ
నువ్వు భీతావాహకమైన కనులతో కంపిస్తూ వచ్చినప్పుడు
ఆ చేతులు నిన్ను పొదివి పుచ్చుకున్నాయి. నిన్ను పోషించాయి. ఇక నీ దేహం
నునువెచ్చగా మారింది. ఇక నీ హృదయం వేగంగా ప్రవహించింది.

ఒక వలయంలో వలయాలుగా తిరుగాడుతూ నువ్వు అక్కడే స్థిరపడ్డావు. ఒక చిన్ని
ప్రదేశాన్ని, ఒక చిన్ని చిన్ని ప్రదేశాని
నీ ఊదారంగు సంజ్ఞలతోనూ నీ బంగారు స్పర్శా కాంతులతోనూ నింపివేసావు. ఒక
చిన్ని ప్రదేశం. చాల చిన్ని ప్రదేశం.
ఎంత చిన్న ప్రదేశం అంటే ఈ భూమి మొత్తం పోదుపుకోలేని, మా అందరి పరిపూర్ణ
జీవితాలేవీ నింపుకోలేని, ఒక చిన్ని చిన్ని ప్రదేశాన్ని నువ్వు నింపివేసావు.

ఇక రాత్రిలో మెరిసే నక్షత్రాలను నువ్వు నీ దంతాలతో ఒడిసిపట్టుకున్నప్పుడూ
పరిసరాల్లో కదులాడే చల్లటి తేమ్మరని
నువ్వు నీ బాహువుల మధ్యకు లాక్కుని ముడుచుకుని పడుకున్నప్పుడూ, వాళ్ళ
దేహాలు నును వెచ్చగా మారాయి. వాళ్ళ హృదయాలు వేగంగా ప్రవహించాయి.
చేతులు చేతులతో కలగాలసినాయి
సూర్యరస్మితో కంపించే సరస్సులలాంటి నవ్వులు వాళ్ళను పూర్తిగా నింపివేసాయి.

ఒక వలయంలో వలయాలుగా తిరుగాడుతూ: మేము. మా చేతులతోనే, శతాబ్దాల
ఊచాకోతల్ను పరచిన మా ఈ చేతులతోనే మేము
నీవు లేనితనానికి దారిని ఏర్పరిచాము. ఇక ఇప్పుడు రెండు అదృశ్య నయనాలు
నీ స్వరరహిత కన్నీటి ఉప్పదనంతో నీవు లేని ప్రదేశంలో వలయాలుగా తిరుగాడతాయి.

నువ్వు ఎక్కడ ఉన్నావు? నువ్వు ఎక్కడ ఉన్నావు?

మా ఖాళీతనంలో ఖాళీ అయ్యి, ఇక మేము జీవించనూ లేము, మరణించనూ లేము.

మధ్యాన్నపు అమ్మ

నల్లటి నీడలు తెల్లటి నీటి పాయల్లా తన వేళ్ళ చివర కదులుతుండగా
నేను అమ్మ మధ్యాన్నం దుస్తులు ఉతకడాన్ని చూస్తాను
ఇంటి వెనుక జామ చెట్టు వృద్ధాప్యంతో వొంగి , జ్ఞాపకాలలో కోల్పోయిన తనను చూస్తుండగా
నేను అమ్మ మధ్యాన్నం దుస్తులు ఉతకడాన్ని చూస్తాను

మరెక్కడో మరొక వృద్ధుడు, అలల్ని అరచేతిలో పట్టుకుని వాటిని పిట్టల్లా మార్చే
తన మనవరాల్ని చూసేందుకు సముద్రంలోకి వెడుతుండగా
మరెక్కడికో వెళ్ళలేని ఇక్కడి అమ్మ ఇక్కడే మౌనంగా దుస్తుల్ని నీటిలో ముంచుతుంది
తన ప్రియుడికి ఎన్నటికీ తిరిగి ఇవ్వలేని పుస్తకంలో రంగు మారిన రావి ఆకులా
అమ్మ దుస్తుల్ని తన ముందు పరచుకుని, తన రెండు హస్తాలతో
అప్పుడే జన్మించిన శిశువుని తుడిచినట్టు, మరణించిన తన తల్లితండ్రుల శరీరాల్ని
శ్మశానానికి తీసుకువెళ్ళే ముందు, ప్రేమతో బాధతో నిశ్శబ్దంగా కడిగినట్టు
అమ్మ దుస్తుల్ని తన ముందు పరచుకుని, తన రెండు హస్తాలతో వాటిని శుబ్రం చేస్తుంది

అమ్మ మధ్యాన్నం ఒంటరిగా దుస్తుల్ని ఉతుకుతుంది
తనని వొంటరిగా వోదిలివేసిన వాళ్ళ దుస్తుల్నీ, తనని ఇక్కడ ఒంటరిగా ఒదిలివేసి
మరెక్కడో తన అస్తిత్వపు ఊసైనా లేక కదులాడుతున్న వాళ్ళ దుస్తుల్నీ
అమ్మ మధ్యాన్నం ఒంటరిగా శుబ్రం చేస్తుంది
మరుపైనా లేని సమయంలో, ప్రేమించినవాళ్ళకీ కోల్పోయినవాళ్ళకీ తేడా లేని సమయంలో
అమ్మ ప్రేమించిన వాళ్ళ దుస్తులనీ, ప్రేమించలేని వాళ్ళ దుస్తులనీ నీటిలో ముంచుతుంది
వాళ్ళ చొక్కల్నీ, పాంట్లనీ, లోదుస్తులనీ ఒకదాని తరువాత మరొకటి శుబ్రం చేస్తూ
నుదిటిపై చిట్లిన చెమటను తుడుచుకునేందుకు క్షణకాలం ఆగుతుంది

సరిగ్గా ఆ క్షణాన వొంటరి మధ్యాన్నం స్రవించే రక్తపు గులాబీగా మారుతుంది
సరిగా ఆ క్షణాన ఆకాశపు తీగపై ఆరవేసిన మేఘాలు పచ్చి గాయాలుగా మారతాయి
సరిగ్గా ఆ క్షణాన అమ్మ ఘర్భంలో ఈ కవిత ఊపిరి పోసుకుంటుంది
సరిగా ఆ క్షణాన అమ్మ శరీరంలో ఒక దిగులు గీతం కదులాడుతుంది. ఆ తరువాత
అప్పుడే ఆర్పివేయబడ్డ ప్రమిదెలు వెలుతురు వాసనను గాలిలో వదిలినట్టు
అమ్మ దుస్తుల్ని ఉతకడం పూర్తిచేసి, వర్షానికీ బాధకీ వాటిని వోదిలివేసి ఇంటిలోకి వెళ్ళిపోతుంది.

రహదారి

సాయంత్రం పూట, వర్షపు తూనీగలు నల్లటి మేఘాల రెక్కలతో కొమ్మలలోకి
జోరబడుతున్నవేళ
ఆమె రహదారిని దాటేందుకు ప్రయత్నిస్తుంది. నుదిటిన గాలికి చిందరవందర
అవుతున్న కురులతో, మూడేళ్ళ పాప కనులతో
విస్తృతంగా రాక్షసంగా కదులాడుతున్న వాహనాలను దాటి
ఆవలివైపుకు చేరేందుకు ఆమె తడబడుతుంది.

సహచరుడు లేని దిగులు సాయంత్రం. అరచేతిలో మరో అరచేయి లేని,
గోరువెచ్చనిదనం లేని, దు:ఖాన్ని మునిపంటితో నొక్కి పెట్టిన సాయంత్రం
భుజాన బాగ్ తో, అలసిన దేహంతో
పని నుంచి నిస్సతువుగా ఇంటికి వెళ్ళాల్సిన సాయంత్రం. ఆమె
రెండు అడుగులు ముందుకు వేసి, నాలుగు అడుగులు వెనక్కి వేస్తుంది

"ఇది అడవికన్నా చిక్కనైన ప్రదేశం. క్రూరమృగాల కన్నా వేగంగా వాహనాలు
సంచరించే విరామం లేని ప్రదేశం.
ఇటువంటి రహదారిని దాటటం ఎలా?"
ఆమె మనస్సులో తనలో తాను సంబాషించుకుంటూ, చాలా కాలం క్రితం
అతడూ ఆమె చేతులు పుచ్చుకుని
అంత వేగపు వాహనాల వరదను అత్యంత సునాయాసంగా దాటిన
క్షణాలను జ్ఞాపకం చేసుకుంటుంది.

ప్రేమలేని దయరహిత సాయంత్రం. పెదాలు ఇతర పెదాలను తాకలేని
నిశ్చేష్టమైన నిశ్శబ్దపు సాయంత్రం.
ఒంటరిగా బయలుదేరి ఒంటరిగానే ఇక ఇంటికి చేరుకోవాల్సిన
ఒంటరి బాహువుల సాయంత్రం. ఆమె ముందుకు కధలలేకా
వెనక్కు వెళ్ళ లేకా, ఉన్నచోటనే నిలబడి
ఎదురుగా నిర్దయగా మారుతున్న రోజును స్తబ్దుగా గమనిస్తూ అనుకుంటుంది:

"రహదారిని దాటం ప్రేమను ఈది ఒక దరికి శాంతితో చేరటం వంటిది. సమయం లేదిక
కదిలే తేమ్మరని ఆసరాగా పుచ్చుకుని
మసకబారుతున్న ఆకాశంలో మెరుస్తున్న నక్షత్రాలు,
మేఘాల మధ్య ముడుచుకుంటుండగా, చప్పున రహదారిని దాటాలి. సమయం లేదిక.
చీకటి మంచు గాడమయ్యే వేళకి ఇంటికి చేరుకొని, సహచరుడు లేని పడకపై
నిర్లిప్త కరుణతో విశ్రమించాలి ఇక. సమయం లేదిక
ఎలాగోలాగా జీవితాన్ని త్వరితంగా దాటాలిక:"

ఆ తరువాత, కనిపించని ముళ్ళు రాలుతున్న కంపించే శీతలగాలితో పాటు
పెదాల అంచున వికసిస్తున్న చిర్నవ్వుతో
ఆమె ఒక నిర్లక్ష్యపు విసురుతో, సాయంకాలమూ రాత్రీ కాని కర్కశ సమయంలోకి
ఈ పదాలతో పాటు రహదారిని దాటుతుంది.

నీ పాదాల్ని శుభ్రం చేసుకుంటూ నువ్వు

నీ పాదాల్ని శుభ్రం చేసుకుంటూ నువ్వు ప్రపంచాన్ని శుభ్రం చేస్తావు
నీ పాదాల్ని శుభ్రం చేసుకుంటూ నువ్వు
ఇంతకు మునుపే కాంచిన సమయాల్నీ, అద్దాలు లేని అద్దపు ప్రపంచాల్నీ శుభ్రం చేస్తావు

నీ పాదాల్ని శుభ్రం చేసుకుంటూ నువ్వు ఆకాశాన్ని శుభ్రం చేస్తావు
నీ పాదాల్ని శుభ్రం చేసుకుంటూ
నయనాలు లేని చూపుల్నీ ఈ నైరాశ్యపు ఉన్మాదాన్నీ శుభ్రం చేస్తావు
నీ పాదాల్ని శుభ్రం చేసుకుంటూ నువ్వు చెల్లా చెదురైన అర్తాల్నీ శబ్దాలనీ ఒక దరికి చేర్చి
శూన్యాల్ని నీ ఊపిరి స్పర్శతో నింపుతావు.

నీ పాదాల్ని శుభ్రం చేసుకుంటూ నువ్వు నదులని శుభ్రం చేస్తావు
నీ పాదాల్ని శుభ్రం చేసుకుంటూ నువ్వు
అనాధల కన్నీళ్ళనీ భయాలనూ ఇతరుల నిశబ్దపు ఊచకోతలనూ మాన్పుతావు

నీ పాదాల్ని శుభ్రం చేసుకుంటూ నువ్వు ప్రపంచాన్ని శుభ్రం చేస్తావు
నీ పాదాల్ని శుభ్రం చేసుకుంటూ నువ్వు
ఇంతకు మునుపే కాంచిన రహితాలనీ, నీ పాదాల నయనాలపై ప్రతిబింబించే
హింసా సమయాల్నీ శుభ్రం చేస్తావు
నీ పాదాల్ని శుభ్రం చేసుకుంటూ నువ్వు, నీ పాదాల్ని శుభ్రం చేసుకుంటూ నువ్వు.

సూజన్ నువ్వు నిదురిస్తావు

సూజన్, నువ్వు నిదురిస్తావు, ఒక అనాధ పదంలా
ఏదో చూశానన్న స్పృహ తప్ప
ఎం చూసానో తెలియని, కలలో కాంచి
నిదుర లేచిన తరువాత మరచిపోయి, చివరకు
హృదయంలో మిగిలినపోయిన ఒక పదునైన నొప్పిలా
సూజన్ నువ్వు నిదురిస్తావు.

సూజన్ నువ్వు నిదురిస్తావు, నేను ఎన్నటికీ చేరుకోలేని
సముద్రానికి ఆవలివైపుకి నీ తలను మరల్చి
సూజన్ నువ్వు నిదురిస్తావు. నువ్వు అక్కడ విశ్రమిస్తావు
అద్దాల గదిలో చిక్కుకున్న ప్రతీకలా, అవ్యక్త భయంలా
నువ్వు అక్కడ విశ్రమిస్తావు.

నిశ్సబ్ధపు పదాలతో నేను నిన్ను తాకేందుకు ప్రయత్నిస్తాను.
నా దేహపు ఎముకల పడవతో
నేను నీతో ప్రయానించేందుకు ప్రయత్నిస్తాను.

సూజన్ నువ్వు నిదురిస్తావు, నేను ఎన్నటికీ కొలవలేని
శూన్యానికి ఆవలివైపుకి తలను మరల్చి
సూజన్ నువ్వు నిదురిస్తావు. నువ్వు అక్కడ విశ్రమిస్తావు
భాషాగృహం లో కోల్పోయిన ప్రతీకలా, అవ్యక్త జలదరింపులా
నువ్వు అక్కడ విశ్రమిస్తావు.

పదాల ఖాళీ ప్రతిధ్వనులతోటి నేను నిన్ను చంపేందుకు
ప్రయత్నిస్తాను. ఇక ఇక్కడ ఏమాత్రంలేని
ఎవరికీ చెందని ఒక జ్ఞాపకపు కాంతిలో నేను నిన్ను
పునరుజ్జీవింపజేసేందుకు ప్రయత్నిస్తాను.

సూజన్ నువ్వు నిదురిస్తావు, నేను ఎన్నటికీ అందుకోలేని
కలకు ఆవలివైపుకి ముఖాన్ని మరల్చి
సూజన్, నువ్వు నిదురిస్తావు. నువ్వు అక్కడ విశ్రమిస్తావు
తపన గృహంలో కోల్పోయిన శబ్దంలా, స్వరం లేని అద్బుతంలా
నువ్వు అక్కడ విశ్రమిస్తావు.

సూజన్, నువ్వు నిదురిస్తావు, ఊపిరి పోసుకుంటున్న ఒక పదంలా
ఏదో చూశానన్న స్పృహ తప్ప
ఎం చూసానో తెలియని, కలలో కాంచి మరచిపోయి
నిదుర లేచిన తరువాత
హృదయంలో మిగిలినపోయిన ఒక పదునైన కాంతి తరంగంలా
సూజన్ నువ్వు నిదురిస్తావు.

మధువుతో వివశితమైన

మధువుతో వివశితమైన రాత్రి. మధువుతో వివశితమైన మనుషులు. మనమిద్దరం నీ గదిలో నగ్నంగా మారడాన్ని చూసే పుష్పాలూ మధువుతో వివశితమై ఉన్నాయి

ఆకలితో వివశితమైన రాత్రి. ఆకలితో వివశితమైన మనుషులు. మనం ఇద్దరం నీ గదిలో ఒకరినొకరు కొరుకుతూ ఉండగా చూసే పుస్తకాలూ ఆకలితో వివశితమై ఉన్నాయి.

దప్పికగొన్న వివశితమైన రాత్రి. దప్పికగొన్న వివశితమైన మనుషులు. మనం ఇద్దరమూ నీ గదిలో ఇతరునికై రమిస్తుండగా, ఒకరినొకరు నములుకుంటుండగా, ఒకరినొకరు వాంతి చేసుకుంటుండగా చూసే పిల్లులూ దప్పికతో వివశితమై ఉన్నాయి.

ఇక ఈ ఒక్క రాత్రికి మనకు అవసరం లేని ఒక పదం: ప్రేమ. విరిగిపోయి, పూర్తిగా వివశితమై ఇక ఈ ఒక్క రాత్రికి మళ్ళా మనం మరొకసారి మనంగా మారిపోతాం: పూలగానూ, పుస్తకాలగానూ పిల్లులుగానూ, వీర్యంతోటీ చమటతోటీ రక్తంతోటీ ధూళితోటీ, వీచే రాత్రి గాలిగానూ మనం మనం ఇద్దరం ప్రేమించుకుంటుండగా చూసే మధువుతో వివశితమైన మనుషులముందు మనం మధువుతో వివశితమైన రాత్రిగా మారిపోతాం 

***

తిరిగి మళ్ళా మనం ఈ ప్రపంచంలోకి , ఈ జీవితంలోకీ ఎలా వచ్చాం?

మిణుగురులు

పరిపూర్ణంగా మధువుతో వివశితమయ్యి, ముఖంలేని ఒక స్వరంచే స్వప్నింపబడి, మనం
ఆ రాత్రి ఇంటికి ఎలా చేరుకున్నాం?

***

బయట ప్రపంచం అర్థం కాని ఒక అంతం వైపుకు హడావిడిగా దూసుకు వెడుతుండగా, మనం
అక్కడ కూర్చున్నాం, చేతులలో మధుపాత్రలతో, హృదయాలలోని తపనతో
తాగుతూ స్వప్నిస్తూ, స్వప్నిస్తూ తాగుతూ మనం అక్కడ కూర్చున్నాం. మనకు ఎదురుగా
కూర్చున్న స్త్రీ (ఒంటరి, ఆమె ముఖం రూపం ధరించిన ఒంటరితనమని నువ్వు అన్నావు)
తదేకంగా తన మధుపాత్ర వైపు చూస్తుంది: (ఎలా అంటే ఆ మధువు నక్షత్రాలతో నిండిన విశ్వం అయినట్టూ,
అటువంటి విశ్వాన్ని ఆమెకోసమే మధువుగా మార్చినట్టు: అలా అని నువ్వన్నావు).
ఆ తరువాత ఆమె, మత్తు ప్రపంచపు వింతలోకంలో మనుషులకి మధువు అందించే దేవదూతను
తన వైపు రమ్మని సంజ్ఞ చేసి, అతడు చిరునవ్వుతో దగ్గరికి రాగానే ఏదో చెప్పబోయి, ఆగి
తల అడ్డంగా ఊపుతూ అంటుంది: "ఏమీ లేదు. నాకు ఎం కావాలో నేను మరచాను."

బయట, బహుశా ప్రపంచమూ పదాలూ అర్థం కాని ఒక అంతం వైపు ఇంకా దూసుకు వెడుతుండగా
ఆకస్మికంగా నువ్వు అడుగుతావు: నేను తాగుతున్ననా లేక స్వప్నిస్తున్నానా?

అవి రెండూ వేరు వేరని నాకు తెలీదు. అందుకే నేనేమీ చెప్పలేదు.

౨.

మధువుతో వివశితమయ్యి మనం ఇంకా అక్కడే స్వప్నిస్తూ తాగుతూ, తాగుతూ స్వప్నిస్తూ
కూర్చుని ఉన్నాం. బయట ప్రపంచం అర్థం ఉన్న లేదా అర్థం లేని
ఒక అంతం వైపుకి హడావిడిగా దూసుకు వెళ్లిందో లేదో పట్టించుకోవడం మానివేసాం మనం.
మనకు ఎదురుగా ఇంకా అక్కడే కూర్చున్న స్త్రీ ఇంకా తదేకంగా
తన గాజు పాత్రలోని మధువు వైపే చూస్తుంది. (ఎలా అంటే, ఆమె తాగుతున్నది
ఆ దైవపు రక్తం అయినట్టు: అలా అని నువ్వన్నావు). సంవత్సరాల బడలికతో వడలిపోయి వంగిన
ఆమె ముఖం ఆకస్మికంగా జ్ఞాపకపు కాంతితో మెరుస్తుంది. ఆ తరువాత ఆమె
వింత ప్రపంచపు మత్తులోకంలో మధువు అందించే
కరుణామయుడైన దూతను తన వైపు రమ్మని పిలిచి అంటుంది:
"నీకు తెలుసా నేను ఎం మరచిపోయానో? మూత్ర విసర్జనం చేయడం."

బయట మూత్రం చేయటం మరచిన ప్రపంచమూ పదాలూ ఇక ఇప్పుడు, ఒక లక్ష్యంతో
అర్థం ఉన్న అంతం వైపు దూసుకు వెడుతుండగా
ఆకస్మికంగా నువ్వు అంటావు: అవును అర్థమూ మూత్రమూ ఒకటే, వోదిలివేయాలి. చెప్పు:
నేను స్వప్నిస్తున్నానా లేక తాగుతున్నానా?

అవి అన్నీ వేరు వేరని నాకు తెలీదు. అందుకే నేను ఏమీ చెప్పలేదు.

౩

మధువుతో మనం మధువుగా మారి మనం ఇంకా అక్కడే తాగుతూ స్వప్నిస్తూ, స్వప్నిస్తూ తాగుతూ
కూర్చున్ని ఉన్నాం. మన ఇద్దరిలోనూ ఇక ఎవ్వరికీ
ప్రపంచం కానీ పదాలు కానీ జ్ఞాపకం లేవు. ఇంతలోగా మన ఎదురుగా ఇంకా అక్కడే కూర్చుని ఉన్న
ఆ స్త్రీ క్రమంక్రమంగా దైవత్వాన్ని సంతరించుకుంటుంది. ఆ సంజ్ఞలు కూడా, క్రమంక్రమంగా
ప్రయత్నారహితమైన సీతాకోకచిలుక రెక్కల కధలికల్లా మారతాయి.
(ఎలా అంటే, జీవితాన్ని, మృత్యువునీ ఆలపిస్తున్న ఒక అనామక పక్షిలా మారిన ఆమెలా: అలా అని
నువ్వు అన్నావు.) నువ్వు అలా అంటుండగా
ఎదురుగా రక్తంగా మారిన మధువు వైపు చూస్తూ, మనమిద్దరం మాత్రమే అర్థం చేసుకోగల స్వరంతో
ఆమె అంటుంది: (ఎలా అంటే, అవి స్రవించే అస్తిత్వపు శబ్దాలు అయినట్టూ,
స్త్రీలు మాత్రమే చెప్పగా పదాల మృత్యు జాడలు అయినట్టూ: అలా అని నువ్వు అన్నావు): ఆమె అంది:

"ఒకప్పుడు వేయి మర్మావయాలను ఉసిగొల్పిన ఆ ముఖం ఇప్పుడు ఏమయ్యింది?"

౪

పరిపూర్ణంగా మధువుతో వివశితమయ్యి, ముఖంలేని ఒక స్వరంచే స్వప్నింపబడి, మనం
ఆ రాత్రి ఇంటికి ఎలా చేరుకున్నాం?

పరిచయం

నేనంతా చెవులేనా? అతడు అడిగాడు చాలా కాలం క్రితం.

ఆమె పరిచయం అయినప్పటినుంచి
నేను చెవిని వినే చెవిగా మారాను. అయితే ఇప్పుడు నేను
ఆ చిత్రకారుడిని కూడా:
అదేమిటంటే ఇప్పుడు ఆమెకు
నా చెవితో పాటు నాలికను కూడా కోసి బహుమతిగా ఇచ్చాను.

నల్ల మల్లెమొగ్గ

సూర్యరస్మిలా
నీటి చెలమలో ప్రతిబింబిస్తున్న సూర్యరస్మిలా
అద్దాల తునకలుగా చిట్లుతున్న
నీటి చేలమలా
నువ్వు నా వద్దకి వస్తావు
నువ్వు నా వద్దకి మరలా మరలా వస్తావు
ఒక మరణించని విచారపు ప్రతీకలో
ఇద్దర్ని కలిపే
ఒక సుదూర దూరం నుంచి
నువ్వు వస్తావు

పాపాలన్నిటిలోకీ
పవిత్ర విషయాలన్నిటిలోకీ
బలిపీటం వద్దకు
చేతిలోనూ హృదయంలోనూ
ఒక నీలి పూవుతో వెళ్ళే
అతడి వద్దకి
నా తపన రంగు అంటని
నీ చేయి
మహోన్నతంగా నిలిచిపోతుంది.

ఆ తరువాతా
అంతకు మునుపూ
ఇద్దరు స్నేహితులు తెల్లటి రాత్రిని
తమ నలుపు గీతాలతో
రాత్రంత నలుపుగా ఉన్న
ఒక తెల్ల మల్లెమొగ్గతో
రంగులు వేస్తారు.

అప్పటిదాకా

నన్ను నీ ప్రవాహంతో తీసుకు వెళ్ళు
ప్రశాంతమైన నీ రక్తపు చెలమలో
అతడిని విశ్రామించనివ్వు
నీ అస్తిత్వపు వర్షాసంధ్యాసమయంలో
గిరికీలు కొడుతున్న
పిచ్చుకల రెక్కల శబ్దాన్ని అందరూ విననివ్వు:
నన్ను కూడా కొన్నిసార్లు
మరి కొన్నిసార్లు
నిన్ను
నీ కలల మరో వైపుకి
నా కలల మరో వైపుకి
తీసుకువెళ్ళనివ్వు.

అప్పటిదాకా
ఆ క్షణందాకా
ఇద్దరు ముగ్గురయ్యి
ఒక్కటయ్యేదాక
నిన్ను
కల నుంచి కలకు పారాడే
ఒక ప్రేతాత్మలా చూసేందుకు
నన్ను రాత్రికి శిలువ వేసి ఉంచు.
దయచేసి
అప్పటిదాకా
అతడు
ఆమె ఆఖరి పదాల్ని లెక్కపెట్టే చోట

రాత్రుళ్లన్నిటికీ రాత్రయిన
నా రాతిరి మల్లెమొగ్గ

నన్ను శిలువ వేసి ఉంచు.
అప్పటిదాకా
ఇప్పటిదాకా.

ఈ రాత్రి ఒక మల్లెపూవు

ఈ రాత్రి ఒక మల్లెపూవు: దానిపై
నీ చివరి మూగ పదం ఒక రక్తపు బిందువులా రాలిపడి
ఈ రాత్రినంతా నీ వక్షోజాల ఊపిరితో నింపివేస్తుంది.
నీ వక్షోజాలు లేదా నీ నయనాలు.
ఈ రాత్రి ఇక నీ రక్తపు గీతం: దానిపై
అతడు వడలిపోయిన మల్లెపూవులా రాలిపదతాడు.

ఆగు. వేచి చూడు.
నిన్ను తెంపి
అనంతంలో నాటేందుకు ఒక తల్లి వస్తుంది.

ధన్యవాదాలు

పాపుల పవిత్ర రాత్రి ఇది
గులాబీ రాత్రి ఇది. నీ కనుల అంచున
ఎర్రగా మారుతున్న
ఒక తెల్లగులాబీ రాత్రి ఇది

ప్రేమనా? వద్దు. ధన్యవాదాలు.
దయనా? వద్దు. ధన్యవాదాలు.
ఇది చెప్పు నాకు
పగటి చీకటిలో కానీ
రాత్రి వెలుతురులో కానీ
నీ వేళ్ళ చివర్లు
పరిమళపు పుష్పాలుగా కానీ
పచ్చిముళ్ళుగా కానీ
ఎలా మారగాలవో నాకు చెప్పు.
చెప్పు, ఇది చెప్పు నాకు
పగలు కానీ రాత్రి కానీ నీ స్వరం
కొనసాగుతున్న హింసా చిహ్నమై
ఇంధ్రధనుస్సై
పగటిని రాత్రినీ కలుపుతున్న
జీవితపు ఊయలకు పైగా ఎలా
వికసించగలదో నాకు చెప్పు.

చెప్పు, ఇది నాకు చెప్పు, వొద్దు
నాకు చెప్పవద్దు
ఒక పక్షి తన గూడును వొదిలి వెళ్ళినప్పుడు
ఒక పావురం రాలిపడిపోయిన
తన గుడ్డు వైపు చూస్తున్నప్పుడు
చెప్పు, ఇది నాకు చెప్పు, వొద్దు
నాకు చెప్పవద్దు
ప్రపంచం ఎలా ఉండేదో
ప్రపంచం ఎలా ఉందో
ప్రపంచం ఎలా ఉండబోతుందో: నీకు తెలుసు
వాళ్ళకూ తెలుసు

రాలిపడిపోయి, పిగిలిపోయి
జన్మించక మిగిలిపోయిన
ఆ పక్షీ గుడ్డూ గూడూ మనమేనని.

ధన్యవాదాలు.

మరొక చిన్ని చిన్ని కవిత

నేనొక పూలపాత్రని
నీ అస్తిత్వపు అంచున ఉంచుతాను
దానికి నీరువి నువ్వే
సూర్యరస్మివీ నీవే
ఆ పూలపై కురిసే వర్షానివీ నువ్వే
ఆ పూలను పదిలంగా చూసుకుని
నేను ఎక్కడికి వెళ్ళినా
నేనేం చేసినా
ఒక పసినవ్వులా నను వెంటాడే
పరిమళాన్ని
ఆ పూలకు అందించేదీ నువ్వే -

మరణించడం తేలిక;
జీవించడమే, మృత్యువు అంత
కటినమైనది. నేను
ఇంతకు మునుపే చెప్పాను
ఇదొక చిన్ని చిన్ని కవిత అని -
చూస్తూ ఉండు,

నీకు ధన్యవాదాలు తెలిపేందుకు
నిన్ను ప్రేమిస్తున్నానని చెప్పేందుకూ
ఈ వాక్యం చివర
నీ కలల మరో వైపును కాంచించే
ఉనికి ఒకటి ఉంది.

చిన్ని చిన్ని కవిత

నేను నీకొక చిన్న కవితని రాస్తాను
ఒక చిన్ని చిన్ని కవిత
పిచ్చుకలాంటి
చిన్ని చిన్ని గడ్డిపూవులాంటి
నీ చుట్టూ
పిచ్చుక పిల్లలా గిరికీలు కొట్టే
నీ చుట్టూ
తనతో పాటు వర్షపు ప్రేమను
మోసుకు వచ్చే
పచ్చిగడ్డి పరిమళం లాంటి
ఒక చిన్ని చిన్ని కవితను
నేను నీకు
బహుకరిస్తాను.

దాహార్తులం మనం
మనది కాని ప్రదేశాలలో అలమటించే
కరవు ప్రదేశాలం మనం -

మనం: నక్షత్రాలమి మనం
సూర్యుడి తునకలమి మనం
ఒక మహత్తరమైన వానలో
కరిగిపోయే మనం: మనం.

మనం: ఇంతకు మునుపూ ఉన్నాం
ఇప్పుడూ ఉన్నాం
ఇక ముందూ ఉంటాం: మనం
మంచులా
నిన్ను చీకట్లో కప్పివేసి
పురాజన్మల శాంతిని తెచ్చే
మృత్యువుని ఇచ్చే
ఆమె అరచేతుల్లా

మనం ఉన్నాం
మనం ఉంటాం.
ఇప్పటికీ. ఎప్పటికీ.

Amen.

క్షమించండి

మధువుకీ మగువకీ మధ్య ఏమైనా పోలిక ఉన్నట్టయితే
ఉన్మాదానికీ మగవాడికీ మధ్య
ఏమైనా పోలిక ఉన్నట్టయితే
పురుషుడూ స్త్రీ ఒకరినొకరు
తన తోకను తానే వెంటాడే కుక్కలా తరుముతునట్టయితే

అర్థరాత్రిలో, ఆకాశంలో మిగిలి ఉన్న నక్షత్రాలను
వేటాడుతున్న జాబిలి పులిని
స్వప్నిస్తూ నడిరోడ్డులో తూలి పడిపోయిన ఆ తాగుబోతుని
క్షమించండి.

గీతం

కొంత మధువు ఏమైనా ఉందా ఈ రాత్రికి

జీసస్ నన్ను కలిసేందుకు వచ్చాడు
నేను అతడికి
సర్వ శ్రేష్టమైన కల్లుతోటీ సారాతోటీ
విందు ఇవ్వదలిచాను

కొంత మధువు ఉందా ఏమైనా ఈ రాత్రికి

నా స్నేహితుడు నన్ను కలిసేందుకు వచ్చాడు
నేను అతడికి
సర్వశ్రేష్టమైన అన్నంతోటీ పచ్చళ్ళతోటీ
విందు ఇవ్వదలిచాను

కొంత మధువు ఉందా ఏమైనా ఈ రాత్రికి

నేను నన్ను కలిసేందుకు వచ్చాను
నేను అతడికి
సర్వశ్రేష్టమైన పాటలతో అరుపులతో
విందు ఇవ్వదలిచాను

కొంత మధువు ఉందా ఏమైనా ఈ రాత్రికి
ఎందుకంటే ఈ రాత్రికి
నేను మరణించదలిచాను.

వివశితుడు

నేను నిన్ను కలిసేందుకు ఎందుకు వస్తానో నీకు తెలుసా?

నాకు తెలియదు, కానీ నేను నీకు ఈ విషయాన్ని చెబుతాను.
నేను ఎలా ఉండేవాడినో ఎలా ఉన్నానో
ఎలా ఉండబోతున్నానో చెబుతాను.

రాత్రి ఒక పిచ్చివాడి చేతులోంచి విసిరివేయబడ్డ రాయిలా
నా వైపు దూసుకు వస్తున్నప్పుడు
నేను బ్రతికి ఉండగానే పాతిపెట్టబడ్డ ఒక మనిషి సమాధిని
మోసుకు తిరుగుతున్నాను.
నా బిడ్డ ఆ సమాధిలో ఒక విత్తనాన్ని నాటి, ఒక మొక్క
మొలకెత్తటంకై ఎదురు చూస్తున్నాడు.
అంతాడు ఒక మొగ్గ వికసించేందుకై ఎదురు చూస్తున్నాడు.
ఈలోగా పైన ఆకాశంలో ముదురు మబ్బులు కమ్ముకుంటాయి.
అవి, నిరంతరంగా ఎదురుచూసే వర్షించబోయే ఆ స్త్రీ నయనాలు.
ఈలోగా సుదూరంలో ఒక తల్లి ప్రార్ధిస్తూ ఉండగా
ఒక శిశువు అప్పుడే మొలకెత్తిన మొక్కవైపు, పాలలో మూత్రంలో
మునిగిన భాషతో అంబాడతాడు .

జీవించి ఉండగానే సమాధి చేయబడ్డ వారెవరో నాకు తెలియదు
స్నేహితులు లేక తిరుగాడే వారెవరో నాకు తెలియదు
కానీ నేను నీకు ఇది చెబుతాను,
నేను వివశితుడనై ఉన్నాను, వివశితుడనై ఉంటాను వివశితుడనై
ఈ లోకం నుంచి వెడలిపోతాను.

కోల్పోయిన ఒక జీవితపు శేష ప్రభావాన్ని మోసుకు తిరుగుతున్నాను
ఒక రాత్రి మరొక రాత్రిని పుచ్చుకుని
ఇంకొక రాత్రిలోకి తోడుకుని వెడుతుండగా, రహదారులన్నీ
తాగుబోతులతో, వేశ్యలతో, పిల్లలతో, పూవులతో, స్త్రీలతో
గాలిలో గీతాలు ఆలపించే పక్షులతో, భూమి సువాసనతో, పూర్వీకుల
రక్తంతో నిండి ఉన్న ఒక అతిధి గృహానికి దారి చూపుతాయి.

mea culpa

ఇది నా తప్పిదమే: నేను ఇంకా స్నేహితుల కోసం సోదరులలలోనో, వేశ్యా గృహాలలలోనో కాంతి వేగంతో వెడలిపోయే ప్రతీకలలోనో, హృదయంలో ఓ మంచం, చేతుల్లో ఓ అమృత పాత్ర - అల కదులాడే ఓ స్త్రీలోనో ఒక దయాపూరితమైన పదాన్ని దగ్గరుంచుకుని తిరుగాడే మనిషిలోనో, నేను ఇంకా స్నేహితుల కోసం వెదకడం ... ఇది నా తప్పిదమే!

ఓ సుదీర్ఘమైన మధ్యాహ్నం తరువాత తల్లి లేని ఇళ్ళకు తిరిగి వెళ్ళే పిల్లల సాయంత్రాల తరువాత, నాకు నేనే ఓ మిత్రుడిగానూ ఓ శత్రువుగానూ మారిపోతాను. పిగిలిపోయి నలుదిశలా కొట్టుకు వెళ్లిపోతాను ....

గాయపడి, ప్రేమించిన వాళ్ళచే నరకబడి, పేగుల్ని అరచేతిలో పొదివి పుచ్చుకుని, నీ చూపు దిగబడి కోల్పోయిన కన్నులతోటి ఇక నేను ఒక ధనుస్సుని అందుకుని నా నుదిటి మధ్యగా ఒక బాణాన్ని సంధించుకుంటాను

నిన్ను ప్రేమించినందుకు నన్ను ప్రేమించుకున్నందుకూ నా చుట్టూ ఉన్న సర్వాన్నీ ప్రేమించినందుకూ: mea culpa.

అర్ధాంతరంగా

ప్రతి రాత్రీ ఏదో ఒకటి వెన్నంటే వస్తుంది. ప్రతి క్షణాన్నీ ఏదో ఒకటి వేటాడుతూనే ఉంటుంది: కానీ నిన్ను నిలువునా చీల్చివేసేదీ నీ అంతరాలలో, నీకు మాత్రమే తెలిసిన నీవైన కాంతికిరణాల వేర్లనీ తడిపివేసేదీ, మృతుల కలలలో పునరావృతమవుతూ ఆకాశాలలో 

నిర్భీతిగా ఎగురుతూ, నువ్వు మరచి వచ్చిన నీ రహస్య కలల నువ్వు ఒకప్పుడు జీవించిన ప్రదేశాల్ని ఒక కేకతో గుర్తుకుతెచ్చే డేగల్ని మైమరుపు విరామంలో గతమూ భవిష్యత్తూ లేని ఒక ఇప్పటి సమయంలో నింపి వేసేది ఏమిటి?

ఏమిటది? నిన్ను కృష్ణ బిలాలలోకి సుదూర నక్షత్రాలలోకీ, తడబడిన ఇతరుల కనులలోకీ ప్రతిసారీ నీలో అస్తవ్యస్తంగా అల్లుకుంటున్న పదాలలోకీ, ఒక సంజ్ఞగా ఒక శిక్షగా పరావర్తనం చెందుతున్న స్త్రీలలోకీ నిన్ను నిర్ధయగా నెట్టివేసి నీలోనే ఉంటూ నిన్ను నిర్లిప్తంగా గమనించే

సర్వవ్యాప్తమైన ఆ ఉనికి ఏమిటి? ఇక ఇదంతా అయిన తరువాత, ఇక ఇదంతా పలికిన తరువాత ఇక వ్రాయటానికే ఏమైనా మిగిలి ఉంటే, అది నీ శరీరపు చీకటి గుహలో ఇంకా మిగిలి ఉన్న, నిన్ను ముంచివేసిన నీ కలల గర్భస్రావపు శిశువు!

పదాలు ఉంటాయి

పగలంతా రోదించే పదాలు ఉంటాయి. తనని దాటుకుంటూ చూడకుండా తప్పుకుంటూ వెళ్ళే మనుషుల్ని మలం వేలాడుతున్న దుస్తులతో చందమామవలె, సముద్రంపై కదులాడే చీకటి అలలవలె, ఇకిలింతలతో, కళ్ళ నిండా నీళ్ళతో, తిండికి బ్రతిమిలాడుకునే భిక్షగత్తెతో పగలంతా

ప్రయాణించే పదాలు ఉంటాయి

పదాలుంటాయి. అస్తిత్వపు అంచున ఆగిపోయే విరామ చిహ్నాలుంటాయి. పగలు పాలిపోయిన మధ్యాన్నంవైపు కదులుతున్నప్పుడు ప్రజలు ప్రార్ధనా గీతాలవలె అలసి ఇళ్ళకు చేరుతున్నప్పుడు ముఖంపై జారే నీటి బిందువుల్లాంటి పదాలు ఉంటాయి -

పదాలుంటాయి. ఎప్పటికీ సరిపోని పదాలు ఉంటాయి. ఎప్పటికీ అంతం కాని పదాలు ఉంటాయి

ఈ రాత్రి

నువ్వు నన్ను ప్రేమిస్తావా ఈ రాత్రికి
ఆమె అడుగుతుంది
నిర్లక్ష్య లక్ష్యంతో సిగరెట్ వెలిగించుకుంటున్న
తన ప్రియుడిని
నువ్వు నన్ను ప్రేమిస్తావా ఈ రాత్రికి

నేను ప్రేమింపబడి చాలా కాలం అయ్యింది
నేను నీకు ఎం కావాలంటే అదిస్తాను
would you like a blowjob?
నీకు మధువు తెచ్చి, ఆహారం వండి
మంచం సిద్ధం చేసేదా? కావాలంటే ఈ రాత్రికి
నీకు నచ్చినట్టుగానే
గదిలో కొంత కాంతి ఉండనీ కావాలంటే ఈ రాత్రికి
నీకు నచ్చినట్టుగానే గదిలో, రతిలో
కొంత హింస ఉండనీ
నువ్వేమి చేసినా నేను అడ్డుపడను
కావాలంటే ఈ సారికి sodomy కూడా సరే
కానీ నన్ను ప్రేమించు
అని ఆమె అతడిని ప్రార్ధిస్తుంది.

అందుకని అతడు పెదాల మధ్యనుంచి సిగరెట్ని
విసిరివేసి నవ్వుతాడు.
ఇక అక్కడ ఆకస్మికంగా ఆ రాత్రిలో ఆ చీకట్లో
అరిచే నక్షత్రాల వర్షం మొదలవుతుంది.
ఒక అపరిచితుడు
మరొక అపరచితుడ్ని గొంతు నులిమే వేళ్ళరాపిడిలో
స్వప్నాలతో మూత్రాలతో ప్రేమలతో
తూలిపడిన తాగుబోతులతో

మధువుకీ మంచానికీ అన్నానికీ ప్రేమకీ శాంతికీ
కాంతికీ దూరంగా
స్పృహ తప్పి పడి ఉన్న ఒక స్త్రీ కన్నీళ్ళతో
అక్కడ ఆకస్మికంగా ఒక రాత్రి అంతమవుతుంది.

ఎవరు అర్థం చేసుకుంటారు

ఎవరు
అర్థం చేసుకుంటారు

గులాబీలోని
ఖడ్ఘాన్ని

వర్షం లేనప్పుడు
కాగితపు పడవలోని
చేరిన నీటిని

తపనగా
ఖాళీ ఆకాశంవైపు
సాగిన
చేతుల్నీ

నేను
చెప్పినట్టుగా

ఎవరు
అర్థం చేసుకుంటారు

వదిలివచ్చిన
దూర తీరాల వైపు
దిగులుగా
చూస్తున్న జంతువుని

ఎన్నటికీ
రాలని నీటి చినుకుల్ని

ద్రోహం
చేయబడ్డ
స్వప్నాలను
ఒడిసిపట్టుకున్న
ఆ ఒక్క
రెండు
కనులు తప్ప?

మరొక్కసారి

నేను నిన్ను మరొక్కసారి
ఆమె వక్షోజాలతో అతడి ఊసరివెల్లి కోరికలతో స్పృశించగలిగితే
నేను నిన్ను మరొక్కసారి
తెగిన నా నాలికతో కోల్పోయిన వాళ్ళ కనులతో తాకగలిగితే
నేను నిన్ను మరొక్కసారి
నీ చమటతో వాళ్ళ శరీరాలతో శ్వాసించగలిగితే
నేను నిన్ను మరొక్కసారి
తలలు తెంపబడ్డ పూవులా నిస్సభ్దాలతో చూసి వినగలిగితే

అప్పటికి, అప్పటికి కూడా

ఈ సంధ్యాసమయం తన అద్దపు దంతాలతో
నా మణికట్టుని కొరికి
నీ హృదయపు రక్తాన్ని
నా నాభి నుంచి తాగడాన్ని ఆపలేదు.

అంటే

గాయపడటం అంటే ఏమిటి? స్వదేహంలో మునిగి
తిరుగాడటం అంటే ఏమిటి?

నువ్వు ఒంటరిగా ఉన్నప్పుడు, అస్తిత్వపు వేదనని
నీలో నువ్వు ఇంకించుకుంటున్నప్పుడు
నీతో నువ్వు మాత్రమే మాట్లాడుకుంటున్నప్పుడు
మత్తుభరితమైన కత్తితో
నిన్ను వెంటాడే విషయాలతో, నిన్ను వెంటాడబోయే
నియమాలతో
నిన్ను నువ్వు నింపాదిగా కోసుకుంటున్నప్పుడు
నిన్ను నువ్వు నింపాదిగా
ఖాళీ కాంతితో నింపుకుంటునప్పుడూ

ఎవరైనా ఎం చేస్తారు
నీతో నువ్వు వొదిలివేయబడినప్పుడు, విసిరి
వేయబడినప్పుడూ?

కృతజ్ఞతలు

అప్పుడే నీళ్ళు చిలకరింపబడిన మొక్కల ఊపిరికి రాత్రి పరదా కదులుతుండగా,
అప్పుడే వెలిగించబడిన వీధి దీపాల చేతులు
రాబోయే జాబిలికి నీడల శాలువా అల్లుతుండగా, అర మూసిన కళ్ళతో నక్షత్రాలు
సముద్రపు ఒడ్డున వోదిలివేసిన సూర్యుడి పాదముద్రల్ని
ఇంటి వెనుక అలసట నిండిన ఎదురుచూపుల కళ్ళతో పాత్రలని
తోముతున్న స్త్రీ తుడిపివేయడాన్ని గమనిస్తుండగా

అతడు ఇంట్లోకి అడుగు పెడతాడు. ఉదయమంతా తనతో మోసుకు తిరిగిన ఆకలితో
ఇప్పుడు గదిని నింపుతున్న
తన శరీరపు చమట వాసనతో సాక్సుల దుర్గంధంతో
తన వైపు నెమ్మదిగా కదులుతూ వస్తున్న సర్పాన్ని గమనించి, తన గూటిలోనే
ఇరుక్కుపోయి విలవిలలాడుతున్న పక్షిలాంటి కోరికతో అతడు ఇంట్లోకి అడుగుపెడతాడు.

నత్తలా మంచంవైపు సాగి, మంచంలో సమాధి అయ్యి మరణించిన వాళ్ళందరిని
వాళ్ళు తిరిగి రానందుకు ప్రార్ధిస్తూ కృతజ్ఞతలు
తెలియ చేస్తాడు. తన తల్లి ఇంట్లో ఉన్న బల్లులకూ కోళ్ళకూ కుక్కలకూ ఆహారం
వండుతుండగా, తన వృద్ధాప్యంలో కుత్తుక తెగిన బర్రెలా
మూడు కాళ్ల గార్ధబంలా తిరుగాడిన తన తండ్రిని జ్ఞాపకం చేసుకుంటాడు.
జిరాఫీలా ఉన్న గుడ్లగూబలాంటి మనిషితో పెళ్ళయిన తన చెల్లెలనీ,
ఇప్పటికీ ఇంటి వెనుక ఇంట్లో మరెక్కడో ఉన్న బల్లులకూ
కోళ్ళకూ కుక్కలకూ ఆహారం వండేందుకు అంట్లు తోముతున్న తన భార్యనీ
గుర్తుచేసుకుంటాడు. అలా గుర్తుచేసుకుంటుండగా, రెండు తలుపుల మధ్య,
రెండు గులాబి ముళ్ళపొదల మధ్య ఇరుక్కుపోయి, ఇంకా జీవంతో చలిస్తున్నఅతడి కోరిక
అతడికి ఒక మూలకు కూర్చుని స్కూలు పుస్తకాల ఖాళీ గోడలని చూస్తున్న
తన పిల్లల స్కూలు ఫీజుల్ని గుర్తుచేస్తాయి. పిల్లలు మాత్రం,
ఖాళీ గోడల వెనుకాల ప్రత్యక్షమవుతున్న రూపాల్ని చూస్తూ, తమ తండ్రి
మరణిస్తే బావుండుననీ, ఎందుకంటే వాళ్ళు కూడా మరణించిన వాళ్ళకి ప్రార్ధనలు చేసి,
మరణించిన వాళ్ళు తిరిగి వచ్చి, ఇంటికి వెనుక
అంట్లు తోముకుంటున్న తమ తల్లిని మరో రాత్రిలోకి ఈడ్చుకు వెళ్లనందుకు
కృతజ్ఞతలు తెలుపవచ్చుననీ ఆశిస్తారు.

మృత్యుపుష్పపు రాత్రి

వేకువజూము మంచు, రాత్రి అద్దంపై మిగిలిన రక్తపు మరకలని తుడుస్తున్నప్పుడు
నేను నా నాభిని తింటున్న నీ మృత్యుపుష్పపు రేకుల్ని లెక్కపెడతాను.

ఇక తగలబడుతున్న ఈ శీతాకాలపు సమయాన్ని వెచ్చబరుచుకునేందుకు, మూడు
మేఘాల రాళ్ళ మధ్య సూర్యుడ్ని పోగేసి చితుకుల మంట పెడుతున్నప్పుడు
ఒక స్త్రీ అతడి చంకల వాసన రుచి చూసేందుకు మొదటి రాత్రి మంచం పైనుంచి లేస్తుంది.
ఆమె చుబుకమూ, వక్షోజాలూ ఆమె మోకాళ్ళ వెన్నెలపై వాలుతుండగా
ఆమె చూపులు అతడి మర్మావయపు కృష్ణపక్షపు పక్షిని అబ్బురంగా చూస్తాయి.
ఇక ఆమె తన దంతాలతో, సమయపు నత్తై, మైమరపు నిద్దురయ్యీ
అతడి నాభివద్ద నుంచి మూసిన తలుపుల కిందుగా వెలుపలికి
ప్రవహిస్తున్న ఇద్దరి వీర్యపు కలలతో, బయటకి తెరిచిన ప్రపంచంలోకి,
అనంతంలోకీ ఎగిరిపోతుంది. ఇక నేను

వేకువజాము నలుపు మంచు, అర తెరిచిన ఆమె పాలిపోయిన పెదాలపై ఒలికిన
రక్తపు మరకలని నాలికతో తుడిపివేస్తుండగా,
పుక్కిళించబడ్డ నా నిద్రలో వలయాలుగా తిరుగుతున్న నీ మృత్యుపుష్పపు
ఊపిరాడని రేకుల్ని లెక్కపెడతాను.

తపన

రాత్రిలో
పూవులుగా మారే ముళ్ళు ఉంటాయి
దేద్వీపమాన గాయాలుగా మారిన రూపాలుంటాయి
ఒక అస్పష్టపు పొగమంచు
మరొక సమయంలో వోదిలివేసినదాన్నేదో గుర్తుచేస్తూ
నెమ్మదిగా హృదయాని కమ్మివేస్తుంది.

నీ నీడ

నీ నీడని నువ్వు చేధించలేవు

నువ్వు చేయగలిగినదల్లా దానిని
కాంతి ద్వారా
ఆకలిగొన్న నక్షత్రాల చిక్కటి రాత్రి ద్వారా
విలపించే పూల ద్వారా
ఘర్జించే వర్షపు ధార ద్వారా
మెరుస్తున్న ఆకాశంపై చిట్లిన
రక్తపు జాడ ద్వారా

ఒక్క క్షణానికై, అనంతంవరకై
తుడిపివేయగలగటమే

ఎవరేనా

బాధ మధ్యలో చీకటి మధ్యలో ఎవరేనా ఒక కవిత వ్రాయగలరా

ఆహ్వానించని అతిధులు ఈ వర్షం ఈ బాధా: కలుపుతాయి తమ చేతుల్ని ఇక
ఒక మరణాన్ని ఉత్సవంలా జరుపుకునేందుకు
మరొక జీవితపు మట్టిదారిలో కోల్పోయిన జీవితాల్ని తిరిగి తెచ్చెందుకూ:

(ఎవరి మరణమో నీకు తెలుసా? నీకు తెలిసినా చెప్పకు, ఎందుకంటే
జీవించడమంటే వెడలిపోవటమే)

సూర్య కిరణాల దంతాల మధ్య ఇరుక్కుపోయిన ఆకులు
స్వేచ్చగా ఉండేందుకు విలవిలలాడుతాయి. తన కాళ్ళ మధ్య సర్పాల్లా చుట్ట
చుట్టుకుంటున్న నీడలవైపు అసహనంగా చూసే వీధి కుక్క
పిచ్చుకల గూళ్ళవంటి వేలిముద్రలను మాత్రం వొదిలి, తనను వొదిలి వెళ్ళిన
తన పాప మళ్ళా కురిసే వర్షంతోనూ, రాలే బాధతోనూ తిరిగి వస్తుందని
తన గర్భం ఒక సముద్రంలా మారేందుకు ఎదురుచూస్తున్న స్త్రీవైపు
ఓపికగా తోకూపుతూ చూస్తుంది.

(ఆ స్త్రీ ఎవరో నీకు తెలుసా? నీకు తెలిసినా చెప్పకు, ఎందుకంటే
జీవించడమంటే మళ్ళా తిరిగి రావడమే)

ఇక నీరు నీరులా ఉండటం నిలిచిపోతుంది. ఆమె ఆకుపచ్చని చిరునవ్వుని
ఒక ధార తుంపివేస్తుంది. ఒక చెట్టు తెల్లని నీడలో
ప్రజలు ఒక నిశ్శబ్దపు ఊచకూతలో గుమికూడి వాయిదా వేయబడ్డ శిక్షల్లా
జీవించే మరో రోజుకి ఎదురుచూస్తారు.
ఇక, నీరు పక్షుల కళ్ళల్లో బురదగా మారడాన్ని గమనిస్తూ ఇంటికి వెళుతున్న
పాప పారేసుకున్న పెన్సిల్ నెమ్మదిగా
విరిగిన మధుపాత్రలో వికసిస్తున్న రంగులవైపు తేలుతుంది, ఇలా అడుగుతూ:

(తిరిగి రావడమంటే జీవించడమని తెలిసిన ఎవరేనా)

బాధ మధ్యలో చీకటి మధ్యలో ఒక కవిత వ్రాయగలరా

ఈ దినం

ఈ దినం
నీటి పాదాల వెంట సాగిపోయే
దిశారహితంగా తేలిపోయే
ఎండిపోయిన ఆకు కింద కదులాడే నీడలా
అరణ్యాల నిశ్శబ్దాలలోకి రాలిపడుతుంది

ఈ దినం
అనామకమైన ఆకాశం కింద
భూమిని తన వెంట
మానవుల బలిశాల వద్దకూ
పవిత్ర మందిరాల వద్దకూ
మోసుకువెళ్ళే
గొంగళిపురుగు పాదాల మధ్య
ఇరుక్కుపోయిన
సూర్యరశ్మిని కాంచి, ఆకస్మికంగా
కనిపించని కొమ్మల
మధ్యనుంచి అరిచే
ఒక పక్షి నిస్సహాయతతో
రాలిపడుతుంది

ఈ దినం
ఒక్క దినం మాత్రమే
పిగిలి పోగలిగినట్టు
పిగిలిపోతుంది కూడా: ఉన్మాదమైన
కొయ్య గర్బాల్లా మారిన
నా కళ్ళలో
ఈ దినం ధూళిలా మారి
దేహం మైనంలా మారి
పుస్తకాల అరల మధ్య దాగున్న
శిధిలాల్లా మారి
నెమ్మదిగా సర్వమూ
రెక్కలులేని
పురుగుల్లా మారి

ఈ దినం
నక్షత్రాల నిశ్శబ్దాలలోకి రాలిపడుతుంది.

అంతిమ క్షణం

తనను తాను చంపుకుని, "చూడూ
అతడు చాలా కాలంగా సాధించలేనిది నేను సాధించాను"
అని అనటం తేలిక. కాని

ఆమె ఇంకా తలుపు వద్ద నిలబడి ఎదురుచూస్తున్నప్పుడు
"చూడూ, అతడు
ఏమీ సాధించలేదు, అతడు చేయగలిగినదల్లా
తనను తాను చంపుకోవటమే"
అని అనటం అంత తేలిక కాదు. నీకు ఇంకా ఏం తెలుసంటే

పగలు ఒక రాత్రి కణికగా మారి
ఊళ పెడుతున్న వృక్షాలకూ అరుస్తున్న నక్షత్రాలకూ మధ్య
ఊగిసలాడుతున్నప్పుడు

సమాధి పక్కగా, ఎక్కడైతే ఆ మృతశరీరం
మరచిపోబడటానికి ఎదురుచూస్తుందో, ఎక్కడైతే శరీరం ఇంకా
పచ్చిగా మృత్యువాసనతో పిగిలి అలా పడి ఉందో
అక్కడ, వాళ్లిదరూ
కురిసే వర్షంలో, ముంచి వేసే నొప్పిలో
హాయిగా, అంతిమంగా రమిస్తారు.

వెడలిపోవటం

నేను విన్నాను: గాలికి ఎదురీదుతూ ఎగిరేందుకు ప్రయత్నిస్తున్న ఆ రెండు రెక్కలూ
మనకు పాలు తాపించి మనల్ని బ్రతికించి ఉంచే వక్షోజాలని
ప్రేమ అనేది కలలో వ్యాపించే ఒక పరిమళపు పదం అనీ, నేను విన్నాను. ఇంతకూ

ఆమె వచ్చిందా లేక వెడలిపోయిందా?

నువ్వు సీతాకోకచిలుకల్నీ, గొంగళిపురుగులనీ స్వప్నిస్తున్నప్పుడూ, గొంగళిపురుగుల
సీతాకోకచిలుకల స్వప్నంగా నువ్వు మారిపోయినప్పుడూ
ఒక గీతం నిన్ను తన వెంట వ్యాహాళికి తీసుకువెళ్ళినప్పుడు, నువ్వు ఎవరు? నువ్వొక
గీతంగా మారిన వర్తమానానివా లేక
వర్తమానంగా మారిన గీతానివా? వాళ్ళు ఏమంటారు? జీవించు: ఇక మనం

ఆమె కలకు ఆవలివైపున, తల్లి కలకూ ఇతరుల కలకూ ఆవలి వైపున, అనంతత్వపు కాంతిని
కొద్దిగా రుచి చూస్తాము. ఇక నేనంటావా?
ఊరికే అలా, నీలా, మృత్యువులా ఉత్తినే అలా వెడలిపోతాను.

ఉన్నది ఉన్నట్టుగా

నేను అదే మంచంపై పడుకుని ఉండగా, నువ్వు మరొక స్త్రీతో
రమిస్తావు అదే మంచంపై:

గదంతా మసక వెలుతురు. గదంతా వర్షంతో తడిసిన వాసన.
గదంతా చెట్ల మొదట్లో రాలిన
ఎండిన ఆకులు విదుల్చుతున్న పచ్చి దేహపు వాసన.

కొద్దిసేపు క్రితం, వర్షించేందుకు రెండు మేఘాలు ఒకదాన్ని
మరొకటి ఒరుసుకున్నాయి. ఇప్పుడు
ఏ మేఘం బయట లక్ష కౌగిళ్ళతో రాలిపడుతుందో
నాకు తెలీదు.
కొద్దిసేపు క్రితం, నీ నగ్న దేహంపై ఇద్దరు స్త్రీలు రెండు నల్లటి
అశ్వాలయి దౌడు తీసారు
ఇప్పుడు, ఒక స్త్రీ, కళ్ళలో మెరుస్తున్న లక్ష మెరుపుల
ఉద్యానవనాలతో నీ కింద కదులాడుతుంది.
మరొక స్త్రీ నీ పక్కగా కదలకుండా కూర్చుని, రెండు శరీరాల
వాసన కలగలిసిన నీ దేహం వైపు చూస్తుంది.

నీ దేహం ఎవరిది? నగ్నంగా కంపిస్తున్న నా దేహం
ఎవరిది?
వర్షం వెలిసి, కిటికీ పక్కగా గదిపై నుంచి పడుతున్న ధార.
ఇక నీ రెండు చేతుల్నీ చాచి
ఆమె దేహం నుంచి పక్కకు జరిగి, నన్ను నీ దేహంలోకి
లాక్కుంటావు.

ఇది ఏమిటి? నేను అడుగుతాను.
ఇది ప్రేమ. నువ్వు అంటావు. మళ్ళా వర్షం మొదలవుతుంది.
నేను నాది కాని దేహాన్ని నా దేహంలోకి తీసుకుంటుండగా
అదే మంచంపై పడుకుని ఉన్న స్త్రీ
అదే మంచంపై నువ్వు మరొకరితో రమిస్తుండగా కలలో
మాట్లాడుతుంది: "నువ్వు
ఇదే మంచంపై పడుకుని ఉండగా నేను
ఇదే మంచంపై మరొక పురుషుడితో రమిస్తాను స్వేచ్చగా,
అది కూడా ప్రేమ. "

అప్పుడప్పుడూ

అప్పుడప్పుడూ పదాలు దిగంతాలకి వెళ్ళిపోతాయి
విశ్వాలకు అవతలగా
చిహ్నాలుగా, జాడలగా మారిపోతాయి. ఇక అప్పుడు
అవేమిటో నీకు తెలీదు
భూమిపై నిలబడి, వాటిపై మళ్ళా పదాలను, నీడలను
సృష్టించడం తప్పితే
వాటి వద్దకు ఎలా వేళ్ళలో ఇక నీకేమాత్రం తీలీదు.
ఇక అప్పుడు, నువ్వు
అప్పటి దాక నిర్మించుకున్న ప్రపంచం కరిగిపోతుంది
ఇక అప్పుడు, నువ్వు
అప్పటిదాకా నిర్మించుకున్న ప్రకృతి బూడిదై
నలుదిశలా వెదజల్లబడుతుంది
నువ్వ్వు తాకబోతున్న చేయి అక్కడికక్కడే తెగి
రాలిపడుతుండగా, నువ్వు స్థాణువై
నీ పాదాల చుట్టూ, నీ పదాల చుట్టూ అలుముకుని
మట్టిలోకి ఇంకుతున్న
రక్తాన్ని చూస్తావు. ఇక నువ్వు మూగావాడివీ
చెవిటివాడివీ అవుతావు.
అవిటివాడివీ అయ్యి
తెగిపడిన నీ చేతివైపు చూసుకుంటూ, నీ వద్దే ఉండి
దిగంతాలకు వెళ్ళిపోయిన
పదాలవైపు మూగాగానూ, పాదాలు లేని కళ్లతోనూ
చూస్తావు
అప్పుడప్పుడూ, అప్పుడప్పుడూ.

తండ్రులూ, కొడుకులూ

మరణానికి ముందు
రెండు చేతుల్నీ ముఖంపై కప్పుకుని అతడు రోదించాడు.

అంతిమ ఘడియలలో
మరణం, మనం అమితంగా ప్రేమించేవాళ్ళ రూపంలో దర్శనమిస్తుందట: నీవు లేవు కానీ
నీ తండ్రి తన జీవితంలో ఎప్పుడూ రోదించలేదు, ఒక్క మరణానికి ముందు తప్ప:
అలా అని వాళ్ళు అన్నారు.
అతడి మరణానికీ
అతడి ఖననానికీ, అతడి మొదటాఖరి రోదనకీ నేను లేను. రెండు మేఘాల మధ్య
సంచరిస్తున్న సూర్యరశ్మిలా
అరచేతుల మధ్య పొదుగుతున్న కళ్ళతో, కన్నీటి అద్దంలో
ప్రతిబింబించిన, అమితంగా ప్రేమించిన, చివరి రూపం ఎవరిది?

తల్లులు తనయుల వద్ద రోదిస్తారు. మరి తనయులు ఎవరి వద్ద రోదిస్తారు?)

***

నాలుగు గోడల మధ్య నేను
నా భార్యతో గొడవ పడ్డాను. పగిలిన అద్దం
విరిగిన గాజులు, అరచేతులపై
పెదాలు ఆన్చబోయి ఆగిపోయిన పాప
చేతి వెళ్ళు ఆమె కళ్ళు.
మొండి గోడలు ఇక శిలువ వేయబడిన ఆమె
నాలిక రక్తంతో తడుస్తాయి.

***

సమాధిపై
నెమ్మదిగా పరుచుకుంటున్న చీకటిలో
మొలకెత్తిన చిరుమొక్కని
ఎవరి కనులు పలుకరిస్తాయి?
ప్రేమ అమితంగా ప్రేమించేవాళ్ళతోనే
మరణిస్తుందట: నువ్వు లేవు కానీ

జీవితంలో నేను ఎప్పుడూ రోదించలేదు ఒక్క నిన్ను ప్రేమించిన తరువాత తప్ప:
అలా అని ఆమె అంది.

***

చెప్పని నిశ్శబ్దం ఒకటి ఉంటుంది
తాకని సముద్రం ఒకటి ఉంటుంది
కురవని నయనం ఒకటి ఉంటుంది

భర్తను స్పర్సించని భార్య చేయి ఎప్పుడూ ఒకటి ఉంటూనే ఉంటుంది. తండ్రిని తాకలేని
తనయుడి నిస్సహాయత ఎప్పుడూ ఒకటి ఉంటూనే ఉంటుంది. కానీ
వృక్షాలకు ఆవలగా మేఘాలు లేకుండా నిరంతరం కురిసే వర్షాన్ని ఎవరి కనులు చూస్తాయి?

(భార్యలు భర్తల వద్ద రోదిస్తారు, మరి భర్తలు ఎవరి వద్ద రోదిస్తారు?)

***

తెల్లవారుజామున, ఇంటి బయట
అతడు తన మొదటి ప్రియురాలు అయిన మాజీ భార్యతో గొడవ పడ్డాదు.

ఉచితంగా వచ్చే ప్రదర్సన అని
చూసేందుకు పదిమందీ ఎగబడ్డారు:
అతడు మౌనంగా నిలబడి చూస్తుండగా, ఆమె వెక్కిళ్ళు పెడుతుంది
అతడు మౌనంగా కదిలి గదిలోకి వెల్లిపోతుండగా, ఆమె అక్కడే
కూర్చుని రోదిస్తుంది: తెల్లవారుజామున పదిమందీ
పాలుపంచుకునే ఉచిత జాతర కనుక, ఆమె రోదిస్తూనే ఉంటుంది
ఇక రాబోయే సమయమంతా కళ్ళపై ముళ్ళ కిరీటాలతో
చెవులలో శిలువలని మోసుకుంటూ గడపాలి.

***

ప్రతి ఒక్కడి దు:ఖం
మరొకడు పగలంతా ఎదురుచూసే
వినోదాత్మక కార్యక్రమం.
సమాధిలో
చీకటిలో మొలకెత్తి పుష్పించి చీకటిలోనే
రాలిపోయిన మొక్కను అమావాస్యనాడు
ఏ చేతులు తాకుతాయి?

మరణం అమితంగా ప్రేమించే వాళ్ళతోనే మొదలవుతుందట.
నువ్వు లేవు కానీ

నేను ఎప్పుడూ మరణించలేదు, ఒక్క ప్రేమించిన తరువాత తప్ప: అలా అని
అతడు చెప్పలేదు
చివరి చూపు దక్కిందా అని ఆమే అడగలేదు.

***

చూడని సత్యం ఎప్పుడూ ఒకటి ఉంటూనే ఉంటుంది
వినని గీతం ఎప్పుడూ ఒకటి ఉంటూనే ఉంటుంది
పీల్చని గాలి ఎప్పుడూ ఒకటి ఉంటూనే ఉంటుంది

అతడిలోని మరో ప్రపంచం చూడని ఆమే, తనయుడిని ప్రేమించలేని తండ్రి ప్రేమా
ఎప్పుడూ ఉంటూనే ఉంటాయి. కానీ
భూమికి అవతలగా మేఘాలకు అవతలగా పగటి పూట నిరతరం ప్రకాశించే
జాబిలిని ఎవరి ఓదార్పులు అందుకుంటాయి?

(ప్రియురాళ్ళు ప్రియుల వద్ద రోదిస్తారు, మరి ప్రియుళ్ళు ఎవరి వద్ద రోదిస్తారు?)

***

మరణానికి ముందు
రెండు చేతుల్నీ ముఖంపై కప్పుకుని అతడు రోదించాడు.
అంతిమ ఘడియలలో
మరణం, అమితంగా కోల్పోయిన వాళ్ళ రూపంలోనే దర్శనమిస్తుందట. నువ్వు లేవు కానీ
నీ తండ్రి తన జీవితంలో ఎప్పుడూ రోదించలేదు, ఒక్క మరణానికి ముందు తప్ప:
అలా అని వాళ్ళు అన్నారు.
రెండు వృక్షాల మధ్య సంచరిస్తున్న
సీతాకోకచిలుకల్లా, అరచేతుల మధ్య పిగులుతున్న కళ్ళలో, కన్నీటి తటాకంలో
కన్నీటి బొట్టులా, వీడ్కోలు చిరునవ్వులా కదులాడిన, అమితంగా కోల్పోయిన రూపం ఎవరిది>

(తల్లులు తండ్రుల వద్ద రోదిస్తారు, మరి తండ్రులు ఎవరివద్ద రోదిస్తారు?)
*

ముగ్గురు స్త్రీలు

ముగ్గురు స్త్రీలు నా ముందు కూర్చున్నారు
మూడు యుగాలకి చెందిన మూడు పురాణాల్లా: ఒక విధవ, ఒక భార్యా ఒక కూతురు.
***
సీతకు రాముడు ఎమౌతాడు?
***
అమ్మమ్మ కూర్చుని చూస్తుంది
మంచంపై మరణిస్తున్న కొడుకుని-
కొడుకు భార్య లేచిపోయి చాలా కాలమయ్యింది
భార్య కూతురు లేచిపోయి
ఒక యుగం అయ్యింది:
స్త్రీలకే ఇల్లుండవు
స్త్రీలకే స్థల కాలాలు ఉండవు: అందుకే
ఈ ప్రపంచం దాచిన తమ ప్రపంచాల్ని వెదుక్కుంటారు
మరణించిన పురుషులందరూ తరిగి రాగా
జీవిస్తున్న స్త్రీలందరూ ధరిత్రిలోకి అద్రుశ్యమవుతారు
పుణ్య స్త్రీ సీతని కొందరంటారు
ఆత్మహత్యని మరి కొందరంటారు. అయితే
సీతకు రాముడు ఎమౌతాడు?
***
అమ్మ కూర్చుని చూస్తుంది
మంచంపై మరనిన్చాబోయే అమ్మమ్మని
అమ్మమ్మ భర్త చనిపోయి చాలా కాలమయ్యింది
భర్త కొడుకులు ఇల్లు వొదిలి
ఒక యుగంయ్యింది
స్త్రీలకే గదులుండవు
స్త్రీలకే స్థల కాలాలు ఉండవు: అందుకే
ఈ ప్రపంచం దోచిన తమ ప్రపంచాల్ని వెదుక్కుంటారు
పురుషులంతా యుగ పురుషులు అవుతుండగా
ప్రేమిస్తున్న స్త్రీలందరూ నాశికలను కోల్పోతారు
కులట స్త్రీ శూర్పనఖ అని కొందరంటారు
తెల్లటి ప్రేమ అని మరి కొందరంటారు. అయితే
సీతకు రాముడు ఎమౌతాడు?
***
కూతురు కుర్చుని చూస్తుంది
మంచంపై మరణానికి ఎదురుచూస్తున్న అమ్మని
అమ్మ సమయాన్ని కోల్పోయి చాలా కాలమయ్యింది
భర్తలుగా మారని కొడుకులు ఇల్లు వొదిలి
ఒక యుగంయ్యింది.
స్త్రీలకే పడకలుండవు
స్త్రీలకే పడుకునేందుకు చోటు ఉండదు: అందుకే
ఈ ప్రపంచం చూడని చోట తమ పదాల్ని వెదుక్కుంటారు
యుగకర్తలందరూ నీతి సంస్కర్తలవుతుండగా
వేచి చూసే స్త్రీలందరూ తమ మేలుకువని కోల్పోతారు
సహనశీలి సాధ్వి ఊర్మిళ అని కొందరంటారు
పద్నాలుగేళ్ళ వేసిన తలుపుల వెనుక కలలు లేని నిద్రని
మరి కొందరంటారు. అయితే
సీతకు రాముడు ఎమౌతాడు?
***
పాదాచారిణిలు స్త్రీలు
పదాలను సృష్టించుకుంటారు పాదాలతో
దారుల్ని ప్రతిష్టించుకుంటారు తమ గర్భాలలో - అందుకే
నా ముందు
మూడు యుగాలకు చెందిన ముప్పై యుద్దాల్లా కూర్చున్న స్త్రీలు
తమ గర్భాలతో సీత చెంతకు చేరుతారు
తనకు రాముడు ఎమౌతాడో చెప్పమని:
*

ఎక్కడకు వెడతావు నీవు

ఎక్కడికి వెడతావు నీవు,ఈ దిగులు సంధ్యవేళ, ఎక్కడికని పారిపోతావు నీవు? పచ్చిక
బయళ్ళలోంచి ఇళ్ళకు మరలే గొర్రెల పాదాలలోంచి
వృక్షాలను అల్లుకునే గాలి తిరుగాడే వేళ ఇది. రహదారులలో కనులను కోల్పోయిన స్త్రీలు,
మరుపు లేని సమయంలో, అలసటతో దేహాల్ని నదిలోకి దీపాల్లా
వోదిలివేసే వేళ ఇది. రాని రాత్రిలో
నీవు ఒక్కడివే దారి తప్పి తడబడుతూ తిరుగాడే గూడే లేని దయారహిత దారి ఇది.

ఎక్కడకు వెడతావు నీవు, ఈ లోకాన్ని వొదిలి, ఎక్కడికని పారిపోతావు నీవు,
ఇలా ఈ ఇలలోంచి ఎవరి కోల్పోయిన కలల తెరలలోకి కనుమరుగు అవుతావు నీవు?

తిరిగి వెళ్ళే బాటసారివి, ఎవరి అరచేతిలోనో రెపరెప లాడే ప్రమిదె కాంతివి.
ఈ భూమిని వొదిలి, నీ పాదాల వద్ద ఒరిగిపోయిన నక్షత్రాలను వొదిలి,
ఈ మట్టిని వొదిలి, ఈ నీ శరీరాన్ని కావలించుకున్న
ఇప్పటిని ఒదిలి ఏయే మృత్యు నీడలలోకి, జాడలలోకి ఒదిగిపోతావు నీవు?

తిరిగి వెళ్ళే యాత్రికుడివి, తప్పక ఒక పాటతో, ఒక గాయంతో, ఒక సంజ్ఞతో
తిరిగి వెళ్ళే తీరం లేని నావికుడవి.

ఎక్కడకి వెడతావు, ఈ భయ సంధ్యవేళ, నీకు కాని మనుషులలోంచి ఎవరో వోదిలివేసిన
ఈ అస్తిత్వ బిక్షపాత్ర నుంచీ, ఎక్కడికి వెడతావు
ఎక్కడకని పారిపోతావు? ఈ దు:ఖ సంధ్యవేళ నీవు కాని ఈ ప్రపంచం నుంచి
ఎవరో మరచిపోయిన నీ ఉనికిలోంచి ఎక్కడకని వెడతావు?
పోనీ ఇక్కడే ఉందిపో, పిచ్చివాడిలా, పర్వతాగ్రహపు అంచున పారాడే శిశువులా,
తాగుబోతులా, అందరూ మరచిపోయిన మనిషిలా, ఇక్కడే ఉండిపో,
పూవులను మోదే రాళ్ళ మధ్య, గూళ్ళు లేని హింసల మధ్య
మృత్యువుకై ఎదురుచూసే మొహావేశాల మధ్య ఇక్కడే ఉండిపో,
ఎగిరిపోతున్న పక్షులపై అనంతంగా కమ్ముకుంటున్న చీకటిలో అర్థరాత్రిపూట సముద్రపు
ఒడ్డున సారా పదాలు పాడుకునే జాలరివై
అందరూ ఉండి ఎవరూ లేని ఒంటరి ప్రేమవై, ఇక్కడే ఉండిపో
అందరూ ఉండి ఎవరూ లేక ఇక్కడే చచ్చిపో.

తెల్లటి రాత్రి

తాగుబోతులు ప్రేమించే ఈ తెల్లటి రాత్రిలో
మెత్తటి పూవులుగా మారే పచ్చటి ముళ్ళు ఉంటాయి, చెదిరిన
రక్తపు చిత్రాలుగా మారిన
మెత్తటి రూపాలూ ఉంటాయి.
తాగుబోతులు ప్రేమించే ఈ తెల్లటి రాత్రి నలుపులో
ఆ అస్పష్టపు పొగమంచు
మరొక సమయంలో వొదిలివేసినదాన్నేదో గుర్తుచేస్తూ, నెమ్మదిగా
ఎవరికీ చెందని ఈ అస్థిత్వాన్ని కమ్మివేస్తుంది.

దెజావు

విరిగిపోయిన పాకాల మధ్య విరామంగా కూర్చున్న స్త్రీలు
విచ్చుకుంటున్న రాత్రికి
నిర్లిప్తంగా చీకటి సమయపు రహస్యాల్ని వినిపిస్తారు.
ఈ లోపల వారి పిల్లలు
ప్రేమారాహిత్యపు నల్లటి మైదానాలలోంచి ఏరుకున్న ధూళితో
ఏమీ లేని బిక్షపాత్రలతో వస్తారు.

dejavu.

కవిత

గాలి నీటిపై రెక్కల్ని చాచి రివ్వున ఎగిరే నల్లటి పిట్ట
ఆకాశం కంటిలోకి దూసుకువెళ్ళే
ఒక కవిత. అది సముద్రానికి తన రెక్కల్ని విప్పుతున్న
ఒక అల. కదలికలోకి
విరుగుతున్న ఒక కల.

ఒక్క క్షణానికై, అనంతానికి మట్టినీటిపై రెక్కల్ని చాచి
రివ్వున ఎగిరే నల్లటి కవిత
ఆకాశం కంటిలోకి దూసుకువెళ్ళే ఒక పిట్ట.

నువ్వు

నువ్వు ఎవరైనా కానీ, అనంతపు కాంతి సముద్రం వైపు కొట్టుకు వెళ్ళే మట్టి తునకవి. నువ్వు ఎక్కడ ఉన్నా కానీ కనిపించీ వినిపించని శూన్యం వైపు కొట్టుకు వెళ్ళే శభ్దానివీ, అర్థానివీ. గాలిలా నిరంతరం నీలో వికసించే మృత్యుగులాబీలా నువ్వు ఎప్పుడు ఉన్నా కానీ, అనంతపు కాంతి సముద్రం వైపు కొట్టుకు వెళ్ళే మట్టి జాడవి

ఆకుపచ్చని నిశ్శబ్దం

ఒక చెట్టు హత్య చేయబడింది

చాలాకాలం క్రితం, ఆ పిల్లవాడు తన కలలో పక్షి ఎగరడాన్ని చూడక మునుపు
ఒక పదం హత్య చేయబడింది

ఇల్లు లేక ఆ ఆకు పిల్లవాడి నాలికకై వెదుకులాడుకుంటుంది

చాలాకాలం క్రితం, మొదటి శబ్దం మొదటి అక్షరం ఉచ్చరించబడక మునుపు
ఒక పక్షి కలలో, ఒక చెట్టు కలలో
ఒక పిల్లవాడు హత్య చేయబడ్డాడు

ఇక, శబ్దపు ఆకుపచ్చని నిశ్శబ్దం ఇప్పుడు ఎక్కడికి వెళ్ళాలి?

నీ శిశువు

పాలిపోయిన నీ వక్షోజపు రక్తపు చుక్క
ఈ రాత్రి చంద్రకాంతిలో మెరిసే పుట్టుమచ్చ. అది

అనంతమైన నక్షత్రాల మధ్య మెదిలే నిశ్శబ్దం
వెడలిపోతున్న గాలులపై మానని గాయం

కన్నీరు కారుస్తున్న నీ వక్షోజాల వైపు చూసే నీ శిశువు
నీ పెదాలపై శిలువ వేయబడ్డ దైవాన్ని చూస్తాడా?

గులక రాయి

ఈ గులక రాయి సూర్యరశ్మిలో నానుతూ మృత్యువుకై ఎదురుచూసే ఒక మనిషి
లేదా అది విశ్రమించే ఒక పక్షి
లేదా అది తనను ప్రేమగా అందుకునే తిరుగుబోతుకై ఎదురుచూసే ఒక పధం, శబ్ధం

ఎవరికీ తెలుసు, ఈ సాయంసమయం తరువాత చీకట్లో
ఎవరు ఈ గులక రాయిని అందుకుని వేణువులా ఊదుతారో
ఎవరు ఈ గులక రాయిని ఒక గీతంలా పాడతారో
ఎవరు, సముద్రాన్నీ గులక రాయినీ పక్షినీ పదాన్నీ శభ్దాన్నీ సముద్రపు వేణు గానాన్నీ
ఎలాప్పుడూ ప్రేమించిన చేతులతో హత్తుకుంటారో?

నీ పచ్చదనం

నీ పచ్చదనం 

మిణుగురు పాటలా తన కాంతి రెక్కలని 

విప్పుతోంది -

నీకు తెలుసు, ఎదురు చూసే స్త్రీ నయనం ఒక మృత్యువు: రాత్రి, నువ్వు అంటావు, మరణించినవాళ్ళ దు:ఖాన్ని మోస్తుందని. వాళ్ళు మళ్ళా వికసిస్తారా, నేను అడుగుతాను, వాళ్ళు మళ్ళా శరీరాలు కలిసే చోట శభ్దిస్తారా? నిలువెత్తు చంద్రకాంతి కింద రమిస్తారా? వాళ్ళు మళ్ళా మన కనుపాపలపై తమ ప్రతిబింబాల నగిషీలను చెక్కుతారా? తమలో మనలని కంటారా? మనలో తమల్ని వింటారా?

నీకు తెలుసు, ఎదురు చూసే స్త్రీ నయనం ఒక మృత్యువు. సుదూరపు బాటసారికి అది దారి చూపే భిక్షువు. ఇక

నీ వక్షోజాల పచ్చదనం

చీకటి గదిలోని రెండు ప్రమిదెల్లా తన శూన్యపు రెక్కలని 

నా వైపు చాపుతోంది!

నువ్వూ ప్రయాణిస్తావు

నేను ప్రయాణిస్తాను, ఈ చీకటిలో నీ దేహపు నిరాకార కాంతితో
నేను ప్రయాణిస్తాను

నువ్వు: గాలిలో అలా ఆగిపోయి సర్వాన్నీ తనలో ఇముడ్చుకునే వర్షపు చినుకువి.
నేను: నా అరచేతులలో భద్రంగా పోదుపుకునే శిశువు నీ ఊపిరి.

నువ్వూ ప్రయాణిస్తావు ఈ చీకటిలో, కనిపించని పుట్టుమచ్చ విదిల్చే
నిరాకార కాంతిలో, జీవితం అనబడే ఈ గాయంలో

ప్రశ్న

ఎవరిది ఈ అస్తిత్వపు నలుపు గులాబి, ఈ దినం మరోమారు నిస్సహాయంగా రాలిపోతుంది

ఎవరి పాదాలు తాకాయి ఈ అస్తిత్వపు నల్లటి మట్టిబాటని? మృత్యు ప్రేమతో ఈ
సమయంలోకి మెత్తగా భూమిలోకి కుంగిపోతుంది?

పుష్పాలూ, స్త్రీలూ పిల్లలూ. అలసిపోయారు వీరంతా ఈ పూట. నిర్లిప్తంగా సాగే గమ్యంలేని
బాటసారిని కనులతోనైనా పలుకరించలేనంతగా సోలిపోయారు వీరంతా. ఇక ఈ నైరాశ్యపు
రాత్రిపూట ఎవరి అస్తిత్వపు నలుపు గులాబీ పాదాలవద్ద ఈ హృదయాన్ని పరచుకోవాలి?
ఏ ఏ దీపాలవద్ద ముందుకు సాగలేని నిస్సహాయతతో గాలిలో నలుదిశలా వెదజల్లబడాలి?

నీ నయనం

నీ నయనం
చీకట్లో నా శరీరం వైపు తళుకులీనుతూ దూసుకు వచ్చే
ఒక తెల్లటి
పాలరాయి

తనలో తాను ముడుచుకున్న ఈ రాత్రి
ఒక ఉన్మాదపు విహంగం
తన చుట్టూ తాను చుట్టుకున్న నీ పదం
ఒక మృత్యు గీతం
నా స్వప్నం లోంచి శూన్యాన్ని విడదీసే


నీ రెండు అరచేతుల మధ్య

నా నయనం
చీకట్లో నీ శరీరం వైపు తళుకులీనుతూ దూసుకు వెళ్లే
ఒక నల్లని
పాలరాయి!

నీ స్పర్శ

పాడుబడిన పాక పక్కగా చెట్టు కింద పగిలి ఉన్న మట్టి కుండలో తిరుగాడే గాలి నీ స్పర్శ
నీరూ లేదిక్కడ, నిప్పూ లేదిక్కడ
గాలీ లేదు, వర్శమూ లేదు నొప్పీ లేదు. అదేమిటంటే ఉన్నదల్లా
పాడుబడిన పాక పక్కగా చెట్టు కింద పగిలి ఉన్న నా అస్తిత్వపు నల్లటి మట్టి కుందని
నింపే నీ స్పర్శా జ్ఞాపకం మాత్రమే.

నిన్ను నువ్వు స్వప్నిస్తూ

నిన్ను నువ్వు స్వప్నిస్తూ నన్ను కలగంటావు

మృత్యువుకై సాగిపోతూ
నా అరచేతుల మధ్య క్షణకాలం ఆగి విశ్రమించే నీ చేతికి
శతాబ్దాల అలసట తెలుసు. ఆ క్షణిక సమయంలో
నువ్వు కూడా స్వప్నిస్తావు
నీరెండలో, నీటిలో రెక్కలు విదిల్చే ఒక కాంతి పక్షిని.

నువ్వు కూడా ఒక రక్తపు పక్షివి.

రాత్రి తర్వాత రాత్రి ఒక ప్రమిదెకై తపిస్తూ
నిన్ను నువ్వు స్వప్నిస్తూ నన్ను కలగంటావు.

ప్రతిదీ ఇలాగే

జీవితం ఉండటం జీవించేందుకు కారణం కాదు. పాపాలకై వెదుకుతూ అతడు
రాతి కాళ్ళ దేవుళ్ళనీ, మానభంగాలనీ, కోయబడ్డ వక్షోజాలని మాత్రమే కనుగొంటాడు

(అతడి అరచేతులు ఇక ఎవరూ లేక
ఆకాశానికి మోరేత్తిన మృగాల్లా మారతాయి
అతడి అరిపాదాలు ఇక ఎవరూ లేక
రిక్త నయనాలతో తిరిగే అనాధ పిల్లల్లా మారతాయి)

ప్రేమ ఉండటం ప్రేమించేందుకు కారణం కాదు

కలలకి వెదుకుతూ అతడు నిర్లిప్త కాళ్ళ స్త్రీలనూ, గర్బస్రావాలనూ, దారి పక్కన వొదిలివేయబడ్డ
శిశువులను మాత్రమే కనుగొంటాడు

(రూపరహిత స్త్రీ పక్కగా కూర్చుని అతడు
మరణించే నక్షత్రాలను మధువులోకి ఆహ్వానిస్తాడు
జన్మిస్తున్న పగటిపూటను అతడు, రాత్రిని
పూర్తిగా తడిపిన పిల్లవాడి మూత్రంతో గమనిస్తాడు)

ప్రేమా, జీవితం, మృత్యువు ఉండటం కవిత వ్రాసేందుకు కారణం కాదు

కవితను వ్రాస్తూ అతడు వాక్యం చివర ఆడుకునే పాపను చూస్తాడు. పాప కలల అంచున
మృత్యు జాడలుగా మారుతున్న శబ్దాలనూ, అర్థాలనూ గమనిస్తాడు. నీకు తెలుసు,
ఆమెకూ తెలుసు: ప్రతిదీ ఇలాగే మొదలవుతుంది

ప్రతిదీ ఇలాగే అంతమవుతుంది: అతిత్వపు దు:ఖాన్ని భరించలేని ఒక మహా మూలుగుతో:

అయితే
(ఇక ఈ వాచకాన్ని దగ్ధం చేసేందుకు
గతంలో కొంత ఖాళీని ఉండనివ్వండి.)

అతడు.2

అతడు ఏకాకిగా అతడిపై అతడికున్న పగతో సర్వాన్నీ వదులుకునేందుకు తాగుతున్నప్పుడు
ఆకస్మికంగా దు:ఖించే పగలు నక్షత్రాలతో మెరిసిపోయే దయాపూరితమైన రాత్రిగా మారుతుంది.
ఆకస్మికంగా దయాపూరితమైన రాత్రి మళ్ళా ఉదయాన్నే వర్షపు గులాబీలతో
ఆటలాడే మెత్తటి సూర్యరశ్మిగా మారుతుంది.

అప్పటికే అతడి పక్కగా సుదూర ద్వీపాల్ల మారిన స్త్రీలు మళ్ళా తిరిగిరాని సమయాలలోకి
కోల్పోయిన చూపులతో కూర్చుని ఉంటారు. అప్పటికే అతడి పక్కగా ప్రియురాళ్ళకంటే
సన్నిహితమైన స్నేహితులు మళ్ళా తిరిగిరాని సమయాలలోకి కోల్పోయిన మూర్ఖత్వపు
అమ్మల్నీ నాన్నలనీ చూస్తూ ఉంటారు.

అతడు ఏకాకిగా అతడిపై అతడికున్న ప్రేమతో, సర్వాన్నీ పొందేందుకు తాగుతున్నప్పుడు

ఆకస్మికంగా గాయాలతో విలవిలలాడే మధ్యాహ్నం ఓదార్చే గాలిగా మారుతుంది.
ఆకస్మికంగా రాబోయే సాయంత్రం తల్లి ఒదిలి వెళ్ళిన స్పర్సలా మారుతుంది.

అతడు ఏకాకిగా, అతడిపై అతడికి ఉన్న ఏమీలేనితనంతో, అతడిని అతడు చేరుకునేందుకు
అంతిమంగా తాగుతున్నప్పుడు

ఆ తరువాత అతడి అస్తిత్వాన్ని నిశ్శబ్దంగా చుట్టుకునే, రాలిపోతున్న నక్షత్రం చుట్టూ
వలయాలుగా పరుచుకునే జాబిలి బంగారుకాంతిలాంటి మృత్యువు మిగులుతుంది.

అతడు. ౧.

దయగా గమనించే తెగిన చందమామ అయినా లేక చీకట్లో ఒంటరిగా ఈ నగర రహదారులలో
వెదుకులాడుకుంటూ నడవటం అన్నది ఈ జీవితపు మృత్యువులో మృత్యువై
నువ్వు అతడికి ఇచ్చిన బహుమతి. దయగా తాకే స్త్రీ తెగిన స్పర్శ అయినా లేక రాత్రి ఒంటరిగా
నిదురించడం అన్నది ఈ జీవితపు శూన్యంలో శూన్యమై నువ్వు ప్రేమతో అతడికి ఇచ్చిన బహుమతి.

అయ్యా ఒక కవి తన కవితను రమిస్తూ ఉండటం, నర్తకిని నృత్యంనుంచి వేరుగా చూడలేకపోవడం
పూవుని దాని సౌందర్యాన్ని భద్రపరిచేందుకు తుంపడం, అస్తిత్వపు
ఆనందానికై నిరంతరం గాయపడుతూ ఉండటం అనేది

అయ్యా ఇవన్నీ యాత్రికుడి మూర్ఖత్వపు అదృష్టం: ఇవన్నీ అతడికి ఎంతగా అవసరమంటే

సాయంత్రపు పరిమళాన్ని గదిలో నింపిన మధువు నయనాలలో తన ప్రతిబింబాన్ని చూసుకుంటూ
సుదూరపు సమయం అయిన ఇప్పటి సమయంలో ఒక ఆత్మహత్యను ఊహించుకుంటూ
అతడు కళ్లపై అరచేతుల్ని గూళ్ళలా అమర్చుకుని నెమ్మదిగా కనులు మూసుకుంటాడు. ఇక

ఈ దినానికి అతడు ఒక శిశువు కలలో మరనిన్చెందుకు సిద్ధపడతాడు.

అతడు

పరచితమైన అతడి దు:ఖానికి ఎటువంటి ఉపోద్గాథమూ అవసరనం లేదు

సంధ్యాకాశపు స్త్రీ తన తన శిరోజాల్ని వొదులు చేసుకుని, జడలోని రాత్ర్రి గులాబీని
ఎదురు చూస్తున్న బిక్షగత్తె అరచేతుల మధ్యకు వొదులుతుండగా అతడు ఒంటరిగా
రహదారులపై నడుస్తాడు

సుపరచితమైన అతడి ఏకాకితనానికి ఎటువంటి ఉపోద్గాథమూ అవసరనం లేదు

వేసే ప్రతి అడుగులో అతడు రాలిపోతున్న ఆకుల్ని లెక్కపెడతాడు. వేసే ప్రతి అడుగులో
అతడు పేరుకుంటున్న గాయాల్ని గమనిస్తాడు. వేసే ప్రతి అడుగులో అతడు
మరణించేముందు, పూలతో, జ్ఞాపకాలతో కన్నీళ్ళతో తనని అల్లుకున్న ఆ స్త్రీ దిగులు
ముఖాన్ని జ్ఞాపకం చేసుకుంటాడు. ఆ తరువాత

సాయంవేళ, పనివాళ్ళు గోడలకు ఆనుకుని మాటలతో సేదతీరుతున్న వేళ, ఎరుకతో
కదులాడే భూమి వాసనను స్త్రీలు పీలుస్తున్న వేళ, అలసిన లోకంలో మనుషులు
సొలసిన హృదయాలతో గూళ్ళకు చేరుకుంటున్న వేళ అతడు చాతిని కోసుకుని తన
రక్తాన్ని మధువుతోనూ హింసతోనూ తాగుతాడు.

అన్నింటినీ బూస్థాపితం చేసే పరచితమైన అతడి పదాల సమాధులకి ఎటువంటి
ఉపోద్గాథమూ అవసరనం లేదు

కలగా పులగామైన ప్రతీకలతో తడబడుతూ అతడు రాత్రిలోకి కదిలినప్పుడు ఒక కవిత
తన పాదంతో అతడి పెదాల చివర్న చిగురిస్తున్న వాక్యాన్ని చీలుస్తుంది

ఈ ప్రపంచంలోని సామజిక మనుషుల్లారా, అతడు ఈ ప్రపంచానికి బయటివాడు, అతడు
ఈ ప్రపంచంలో అనాధ. ఈ చీకటి సమయం ఆకాశానికి ఉరివేసుకుని జాబిలి
రక్తాన్ని కక్కక మునుపు, పరచితమైన అతడి మృత్యు అనుభూతికి ఎటువంటి
ఉపోద్గాథమూ అవసరనం లేదు

నయనం

అంతరాలలో ఎక్కడో పాతిపెట్టబడి, మట్టి పొరల్లోంచి గమనిస్తూ

విరిగిన ఎముకలనూ నరకబడ్డ తలలనూ ప్రతిబింబించే
ఈ ఆకాశం ఎవరి స్వప్నం

మట్టిపోరాలలో ఎక్కడో పాతిపెట్టబడి నా కనులలోంచి గమనిస్తూ
స్వప్నానికి ముందూ తరువాతా
ఎవరి మరణం నా నయనం ఎవరి జననం నా నయనం

అంతర్లోకాలలో ఎక్కడో పాతిపెట్టబడి ఆకాశంలోంచి గమనిస్తూ
మృత్యువుకి ముందూ తర్వాతా
ఎవరి స్వప్నం నా నయనం ఎవరి వాస్తవం నా నయనం

అంతరాలలో ఎక్కడో పాతిపెట్టబడి ఆకాశమంతా వ్యాపింపబడి
మృత్యు ప్రార్ధనయిన, ఆదీ అనంతం అయిన
ఎవరి తీరని తపన నా నయనం, ఎవరి తీరని శాంతి నా నయనం

ఒంటరి మనిషి

ఒంటరి మనిషొకడు కవితల్ని వ్రాస్తాడు
ఒంటరి మనిషొకడు కవితల్ని రమిస్తాడు
ఒంటరి మనిషొకడు కవితలలోంచి నడచి వెళ్ళిపోతాడు
ఆ తరువాత
ఒంటరి మనిషొకడు కవితలన్నిటినీ
తను చేసిన మరచిపోలేని పాపాల్లా తలంచి
ముక్కలు ముక్కలుగా చేసి విసిరి వేస్తాడు
ఆ తరువాత
ముక్కలైన కాగితాలలోంచి పదాలన్నీ ఒక దరికి చేరి
రెండు రంగుల ఇంద్రధనస్సుల్లా
జీవితాన్ని తిరిగి ఇచ్చే అధ్బుతమైన ఆమె అరచేతుల్లా మారతాయి
ఆ తరువాత
దప్పికగొన్న ఆమె కలలో కదులాడిన ఒంటరి మనిషి పక్కగా
ఒక మహా సముద్రం కదులాడుతుంది
ఆ తరువాత
ఆమె రెండు చేతులూ రెండు అలల్లా అతడిని ముంచివేసి
అతడి మృత దేహాన్ని ఒడ్డుకు విసిరి వేస్తాయి.

మళ్ళా నేను ఎప్పటికైనా

ఆఖరి నక్షత్రాల చివరి కాంతీ, మొదటి ఉదయపు తొలి వెలుగు బ్రాంతీ
రాత్రి స్త్రీని గమనిస్తున్న నా గదిలోకి కొట్టుకువస్తాయి

(సూర్యరశ్మిని పొదివి పట్టుకున్న వర్షపు చినుకులతో
దినాలని అల్లిన సమయాలలోకి
ఇంతకు మునుపు నేను జీవించి ఉన్న సమయాలలోకి
మళ్ళా నేనెప్పటికైనా చేరుకోగలనా?)

ఈ చిక్కటి చెట్లలోకి మరో ప్రపంచంనుంచి దూసుకువచ్చిన సవ్వడి
ఆ నల్లటి పక్షులని అలజడిగా లేపుతుంది
ఆ ప్రేమా రాహిత్యపు పరుషుడు తన 'ఉన్న, లేని' స్త్రీతో
తనని ఒక్కసారి పొదివి పట్టుకొమ్మని ప్రార్దిస్తుండగా
గాలిసర్పం నా కళ్ళని కాటు వేస్తుంది

(ఇంతకు మునుపు నేను జీవించిన సమయాలలోకి
మళ్ళా నేను ఎప్పటికైనా చేరుకోగలనా
భూమి నుంచి ఆకాశం దాక ఊయల లూగిన క్షనాలలోకి
మళ్ళా నేను ఎప్పటికైనా చేరుకోగలనా?)

ఉదయంవేళ గుమ్మం ముందు అ తల్లి పాప జుత్తుని దువ్వుతుంది
మధ్యాహ్నంవేళ గుమ్మం ముందు ఆ పాప వొంటరిగా
తల్లి లేని ఇంటిలో విరిగిన అద్దంలో ముక్కలైన తన ముఖాన్ని చూసుకుంటుంది
రాత్రివేళ గుమ్మంకావలగా, గుమ్మం ఇవతలగా
ఏ దీపమూలేని ఇంట్లో తల్లీ పాపా చీకట్లో కంపిస్తూ ఒకరినొకరు పొదివి పట్టుకుంటారు

(ఇంతకు మునుపు నేను కలలుగన్న సమయాలలోకి
మళ్ళా నేను ఎప్పటికైనా చేరుకోగలనా
ఇంతకు మునుపు నేను మరణించిన సమయాలలోకి
మళ్ళా నేను ఎప్పటికైనా చేరుకోగలనా?)

వేరే విషయం

నువ్వు నా ముఖాన్ని ఇష్టపడవన్నది వేరే విషయం. ఆఖరుకు గోడపై మెరిసే నల్లటి నీడ కూడా
తన రెక్కలని శుబ్రపరుచుకుంటున్న సాయంసమయపు పిట్టను ఇష్టపడదు

నిరంతరం అకారణంగా ఆ స్త్రీ తన భర్తను శపిస్తూ ఉంటుదనేది, నిరతరం కారణంతోనే ఆ పిల్లవాడు
తలుపులు వేసిన ఇంట్లో వొంటరిగా రోదిస్తూ ఉంటాడనేది, నిరంతరం రాత్రి మృగం వీధులలో
నిదురలేని అనాధను వేటాడుతూ ఉంటుందనేది వేరే విషయం.

నువ్వు మరొక పురుషుడితో రమిస్తావనేది, నేను అనేక స్త్రీలకు తల్లిని అవుతానన్నది వేరే విషయం;
ఇక నా జీవితం నీ రక్తంతో అంచులదాకా నిండిపోయి ఉంటుందనేది, నీ రక్తం
మృత్యు సీతాకోక చిలుకలను ఆహ్వానిస్తూ ఉంటుందనేది, మృత్యువు ఈ కవిత మూలిగను పీలుస్తూ
ఉంటుందనేది

నిజంగా నిజంగా నిజంగా వేరే విషయం.

చాలు

మరొక్కసారి జీవించేందుకు మరొక్కసారి మరణించేందుకు ఆ శిశువు తాకిన ప్రదేశం చాలు. మరొక్కసారి ప్రేమించేందుకు మరొక్కసారి ద్వేషించేందుకు ఆ స్త్రీతో గడిపిన ఏమీ లేని సమయాలు చాలు. విలవిలలాడుతున్న మనుషులతో స్పృహ తప్పిన ఈ దారిని దాటేందుకు వేసవి ఇసుకలో గెంతుతున్న పిల్లల ఇకిలింతలు చాలు. దు:ఖితులైన స్నేహితులతో దు:ఖిస్తూ ప్రయాణించేందుకు మధువుతో వివశితమైన అంతం కాని రాత్రుళ్ళు చాలు. ఋతువుల పాటలను సముద్రపు చీకట్లో నిస్సంకోచంగా పాడేందుకు నిశబ్దంగా ముసలివాళ్ళు అవుతున్న నా తల్లి తండ్రుల ఓరిమి చాలు. నిశబ్దంగా మరోరోజు ముందుకు సాగేందుకూ ఆరోపణలు లేకుండా మరో రాత్రి ఇంటికి వెళ్లేందుకూ ఆవరణలో పిల్లి పిల్లలతో ఆడుకుంటున్న వేపాకుల నీడలు చాలు. అంతిమంగా భూమిపట్ల కృతజ్ఞతతో ఈ మట్టిలో కలిసిపోయేందుకు ఇప్పుడు ఇక్కడ ఈ క్షణం బ్రతికి ఉన్నాననే స్పృహ చాలు. మరొక్కసారి మరొక జన్మలేని మృత్యువుని హత్తుకునేందుకు ఈ పదాలన్నిటినీ రాసుకునేందుకు ఉంచుకున్న ఈ తెల్లటి కాగితం తప్పక చాలు

ఈ దినాలు

ఎవరూ తాకని ఈ దు:ఖపు ముత్యాలు ఎడారిలో కోల్పోయిన చందామామలు

ఎవరూ తాకని ఈ దినాలు ఎన్నటికీ అంతం కావు, నువ్వు అంటావు
అవరూ కోరని ఈ దినాలూ, అలసిన దారుల ధూళితో సొలసిన నయనాలూ
ఎవరూ కంచాని ఈ సమాధులూ ఎన్నటికీ అంతం కావు, నువ్వు అంటావు

ఎవరూ తాకని ఈ దు:ఖపు ముత్యాలు, ఎడారిలో రాలిపోయిన సీతాకోకచిలుకలు

సంధ్యవేళ బాటసారుల నిశ్సభ్దాలలో కలగలిసిపోయిన పాటవి నీవు, నేను అంటాను
రాత్రివేళ కురిసిన వర్షపు చినుకులలో వోదిగిపోయిన దీపపు కాంతివి కూడా నీవు

ఎవరూ తాకని ఈ దు:ఖపు ముత్యాలు, ఎడారిలో స్పృహ తప్పిన నీ పెదాలు

మరెక్కడో పిగిలిపోయి, మరెక్కడో ప్రేమించబడి, ఇక ఇక్కడే ఈ దినాలను
కొనసాగిస్తూ, మృత్యు పదాల మధ్య గూటిని అల్లుకుంటూ, నీకు తెలుసు

ఎవరూ తాకని ఈ దు:ఖపు ముత్యాలు ఎడారిలో కోల్పోయిన చందామామలు

మృత్యుగులాబీ వికసించిన రాత్రిలో

మృత్యుగులాబీ వికసించిన రాత్రిలో గుంపుగా పిల్లలు పాటలు పాడతారు. దేవుని బిడ్డలు మృతగులాబీ ముందు మోకరిల్లి హృదయాలలోని దు:క్ఖిత జలాన్ని రాలిన తల్లిగులాబీపై వంపుతారు 

గాయపడిన నీరు అది. గాయపడిన ప్రేమ అది. గాయపడిన మది అది. రాలిపోయిన తల్లి గులాబీపై రాలిపడి, తల్లి లేని మిత్రుడి పాదాల వద్ద భూమిలోకి సోలిపోతుంది. ఇక పదాలు ఈ రాత్రికి జాబిలీ గులాబీ లేని ఆకాశంలో చనిపోయిన తల్లిని చూపే నక్షత్రాలుగా మారతాయి 

మేరీ మాత మరణించిన మృత్యుగులాబీ వికసించిన రాత్రిలో ఈ లోకం మరొకసారి తల్లిలేని మొగ్గ అయ్యింది. స్నేహితుడా, ఇక రేపటి రాత్రి నుండి నువ్వు తల్లి ఇల్లు లేక ఎక్కడకు వెడతావు? ఎక్కడ రోదిస్తావు? ఏ స్త్రీ తనపు పాలిండ్లపై నిదురిస్తావు?

ఇతరులకి ఇద్దరు. 30

నేను ఈ దుస్తుల్ని వెన్నెలతో అల్లుకున్నాను
నువ్వు గాయపడితే
ఒక దారపు పోగును తీసుకుని గాయానికి చుట్టుకో
రాత్రిపూట వీచే గాలిలా
నీకు ఉపసమనాన్ని కలగచేస్తాను
నువ్వు గాయ పడక పోయిన
ఈ దుస్తుల్ని అందుకుని నీ తలగడగా మార్చుకుని
విశ్రమించు. నీ నిదురలోకి
నువ్వు ఊహించని కలలా వస్తాను. చూడు
నేను ఈ దేహాన్ని వెన్నెలతో అల్లుకున్నాను
సూర్యరశ్మి నన్ను ముంచివేసే దాక ప్రేమించు
నువ్వు ప్రేమించకపోయినా కనీసం గాయపరచు
రేపు నీ స్నేహితులు
తూర్పున రక్తంతో మెరుస్తున్న జాబిలిని చూస్తారు.

ఇతరులకి ఇద్దరు. 29

నువ్వొక బాటసారివి, నువ్వొక కాందిశీకుడివి

ఆహ్వానించిన ప్రదేశాలలో ఆగిపోతావు నువ్వు. ఎవరైనా అన్నం పెడితే తిని రాత్రిపూట,
నిన్ను హత్తుకునే చెట్టుని కావలించుకుని విశ్రమిస్తావు నువ్వు.
వీచే గాలీ, ఎవరూ లేని నక్షతాలూ, వొదిలి వేసిన వీధులు మాత్రమే నీ స్నేహితులు.
సాలీళ్ళతో, గబ్బిలాలతో, నిదురించని పక్షులతో మాత్రమే మాట్లాడతావు నువ్వు.

నువ్వొక బాటసారివి, నువ్వొక కాందిశీకుడివి

నీ రెండు కాళ్ళ నీలి కాంతిలో నీ మరణం. అలసటగా వాలిపోయిన నీ బాహువులలో ఒక
స్త్రీ చేసిన గోరువెచ్చటి గాయపు జ్ఞాపకం. ప్రేమ, దయా, మమకారం
మరో ప్రపంచం నుంచి రాలిపడిన అపరాచిత పదాలు. నువ్వు ఇక ఎప్పటికీ తాకలేని
స్వర్గలోకపు దారులు నువ్వు మరచిన నీ తల్లి వక్షోజాలు.

నువ్వొక బాటసారివి, నువ్వొక కాందిశీకుడివి

నువ్వు ఈ పూట చనిపోయినా ఆపే వాళ్ళెవరూ లేరు, నువ్వు ఈ పూట చనిపోయినా
మారేదేమీ లేదు. నువ్వు, ఒక నువ్వు
నువ్వొక బాటసారివి, నువ్వొక కాందిశీకుడివి.

ఇతరులకి ఇద్దరు. 28

వెలిగించిన దీపం చుట్టూ గుండ్రటి కాంతి సరస్సు

నువ్వు లేవు కనుక
సరస్సులో నా ముఖాన్ని జాగ్రత్తగా పరిశీలించుకుంటాను
ఎవరో వొదిలి వెళ్ళిన నీడలను
జాగ్రత్తగా తాకుతాను
గుమ్మానికి అవతలగా రాత్రి. రాత్రికి అవతలగా
నేను రాసుకునే
ఎప్పటికీ నీకు చేరలేని లేఖలు. అలల్ని చెరిపే ఈ గాలి
నా ఈ ఎదురు చూపుల నీడను తాకలేదు.
ఇక, నువ్వు లేవు కనుక
వెలిగించిన దీపం చుట్టూ ఉన్న గుండ్రటి స్మశానంలో
నా దహనానికి చితిని తయారు చేసుకుంటాను.

ఇతరులకి ఇద్దరు. 27(యుద్ధం)

నీ కన్నీటి ప్రతిబింబం ఇక్కడ వలయాలుగా విస్తరిస్తోంది

పాప తన పెదాల చివర్న తల్లి పాలనూ, తండ్రి
నయనాల వంటి భార్యనూ
భూమి వర్షం లాంటి స్త్రీనీ కోల్పోయింది.
ఒక యుద్ధం ముగిసింది. నల్లటి సుడిగాలిలా
నీ కన్నీటి ప్రతిబింబం ఇక్కడ వలయాలుగా విస్తరిస్తోంది

ఇక ఈ గాలి ఏ బిడ్డనూ కనలేదు

ఇతరులకి ఇద్దరు. 26

ఎక్కడకూ వెళ్ళలేను, ఎక్కడా ఉండలేను

రూపరహిత రూపంతో
ఈ ప్రపంచం నుంచి వెళ్లిపోవడమేలాగో చెప్పు.
ఏదైతే నిర్వచించ బడకుండా
నిర్వచించ బడుతుందో, అది నేను.
ఎక్కడకూ వెళ్ళలేను, ఎక్కడా ఉండలేను

రూపరహిత రూపంతో
ఈ ప్రపంచంలోకి రావడమేలాగో చెప్పు.

ఇతరులకి ఇద్దరు. 25

తరచూ నేను కలలో చేపగా మారుతుంటాను
తొలి వర్షంలో
కొలనులో, గెంతే పాపల లాంటి చేపల్ని చూస్తాను
ఆ తరువాత నా కలలో ఇలా రాస్తాను:
నేను కలలో చేపనా లేక
చేప కలలోని అమ్మయినా?

ఆ తరువాత, ఇక నేను
నా కలలోనే మరణిస్తాను.

ఇతరులకి ఇద్దరు. 24(ఆసుపత్రి నుంచి)

కిటికీ ఊచల మధ్య నుంచి కనిపించే చిన్ని ఆకాశం నీది కాదు

పూవు చుట్టూ గిరికీలు కొట్టే పురుగు
తొలి పూవుకై తహతహ లాడే బంతి మొక్కా, ఎవరినీ
గాయపరచని సూర్య రశ్మీ
ఇవేమీ నీవి కావు. ఆ కిటికీ అంచున వాలే రహస్య పక్షీ
నీవి కావు.

ఇవన్నీ నీవన్నందుకు, చేతులకు సంకెళ్ళతో
మంచు పర్వతాల బలవంతపు నిద్రతో
తాళం వేసిన స్థలం లో నువ్వు.
ఒక్క నువ్వు.

ఇతరులకి ఇద్దరు. 23

నువ్వు ఇచ్చిన ఉంగరంలో అంతమైన శూన్యం పరుచుకుని ఉంది
ఆ శూన్యంలో నువ్వు పలికిన మాటలు ఉన్నాయి
ప్రతి మాటలో ఒక ముఖం కనిపిస్తుంది
నవ్వుతూనో రోదిస్తోనో నొప్పిని కళ్ళతో అణచిపెట్టుకునో
ప్రతి ముఖం లో ఒక ప్రతీక కనిపిస్తుంది
ప్రతి ప్రతీకా
నేను ఇది వరకూ చూడని దారులను సృష్టిస్తుంది. ఇక
నేను ప్రయాణించాలి, ఆ దారులలో
పదాలు సోకని దూలిలా మారేదాకా, శరీరం గాలిలా కరిగేదాకా
నాతో నేను ఒంటరిగా ప్రయాణించాలి
నువ్వు ఇచ్చిన ఉంగరంలో పరచుకున్న అనంతమైన శూన్యంలో
ఇక నేను అనంతంగా వలయాలై కోల్పోవాలి

ఇతరులకి ఇద్దరు. 22

నాతో పాటూ ఈ గాలీ బంధిచబడింది

ఎటు వెళ్ళాలో తెలీక నెమ్మదిగా నా పాదాల వద్ద
సోలిపోయింది
అద్దాన్ని కోస్తున్న కాంతీ, ఆకుపచ్చని వాసన లేని నేలా
ఇవి రెండు మాత్రమే ఉన్నాయి నా వద్ద

బంధిపబడ్డ గదిలో
ఏమిచ్చి బ్రతికించుకోగాలను నిన్ను?

ఇతరులకి ఇద్దరు.21

నీ నవ్వు ఇప్పటికీ ఇక్కడ సుడులు తిరుగుతుంది. వలయాలుగా
ఆ తరంగాలలో కొట్టుకుపోయి
పేరు లేని ప్రదేశాలలో రాలిపోతాను. అనంతమైన ఖాళీ మైదానంలో
ఎటు చూసినా నేనే. నువ్వు
ధూళిలా మారి వెళ్ళిపోయావు. ఇక కళల లోపలా కలలకి వెలుపులా
కనులలో దుమ్ము పడి, కన్నీళ్లు అన్నీ
దారి పొడుగూతా సుడులు తిరుగుతూనే ఉంటాయి.

ఇతరులకి ఇద్దరు.20

దీనితో నేను జీవించాలి. మరొక దారి లేదు.
ఇదొక కల లేని కల
నిరంతరం కురిసే నల్లటి వర్షం. నీ సమాధి వద్ద
వెలిగించిన తెల్లటి దీపాన్ని
నేను ఇక వెలుగుతూ ఉంటాను. నువ్వు ఎక్కడ?

ఇతరులకి ఇద్దరు . 19

ఈ వక్షోజం ఎండిపోయింది. అది ఒక లేత నోటికి
కథలు చెప్పేది
రెండు లేత అరచేతులలో ఇసుక గూడు అయ్యేది
అది ఒక లేత బుగ్గకి
విచ్చుకున్న పూవు అయ్యేది.

సమయం కాని సమయం. క్షణం కాని క్షణం. అప్పటిదాకా
మరణం ఒక సంజ్ఞ అని తెలీదు
ఎప్పుడు నువ్వు మరణించాక ఈ వక్షోజం ఎడారి అయ్యింది

నీటి చెలామ ఎక్కడ?

ఇతరులకి ఇద్దరు . 18

మృత దేహాలు అద్దంలోంచి పొడుచుకు వస్తాయి
కొన్ని ముఖాలను నేను గుర్తు పట్టగాలను
అమ్మ ముఖంలాగా, పాప ముఖంలాగా, నా ముఖంలాగా

మృత్యువు ఒక అద్దం అని ఇప్పటిదాకా తెలీలేదు.

ఇతరులకి ఇద్దరు.17

ఈ సాయంత్రం చెట్లనీ గూళ్ళకి తిరిగివచ్చిన పక్షుక కలకలంతో నిండిపోతాయి

చీకటిలో సముద్రాన్ని వింటున్నట్టు
అరుపులతో అలలలాంటి ఈ పక్షులు చిన్న పిల్లల్లా గొడవ చేస్తాయి
పగలంతా ప్రయాణించి, ఆహారం వెదుక్కుని
తమకై, తమలాంటి గూల్లకై తిరిగి వచ్చాయవి.
మరికొంత సమయం తరువాత, ముప్పిరిగొన్న ఈ చెట్లలో
పక్షుల రెక్కల్లో అంతన్తమైన నిశ్శబ్దం అలుముకుంటుంది
కొంత ప్రశాంతమైన చీకటీ కమ్ముకుంటుంది.

తిరిగి వచ్చిన ఇన్ని పక్షుల మధ్య తిరిగిరాని ఒక పక్షి ఏమైందో
నీ తెలుసా?

ఇతరులకి ఇద్దరు. 16

అర్థరాత్రి అలజడిగా లేచిన పక్షులతో ఎవటు మాట్లాడతారు?

అంత తొందరగా వెక్ల్లిపోకు
వాటిని ఓదార్చి నిదురపుచ్చి వస్తాను. ఆ తర్వాత మనం
గదిలో మంచంపై పక్షుల్లా మారవచ్చు
పక్షుల కలలలోకి గూళ్ళల్లా వెళ్ళవచ్చు.

అంత తొందరగా నన్ను వదిలి వెళ్ళిపోకు.

ఇతరులకి ఇద్దరు. ౧౫. (ప్రేమ.౨)

ప్రతి రోజూ రాత్రి ఎవరూ చూడని పురాతన కట్టడంలో
దుంగలతో మంట వేసుకుని
నువ్వు కనిపించని వాళ్ళు చెప్పే వినిపించని కథలని వింటావు.
సాలీళ్ళూ, గబ్బిలాలూ
వృక్షాలలో మెసిలే నిదురంచని పక్షులూ, దయ్యాలూ. ఇక
రాత్రంతా గాలి సర్పంలా నీ పరిసరాల్లో
తిరుగాడుతూ ఉంటుంది. ఇక రాత్రంతా నువ్వు
ఎవరూ గమనించని పురాతన కట్టడంలో
నీ దేహంతో నువ్వు మంట వేసుకుని
రెండు నిద్ర మాత్రలతో, గుప్పెడు సిగరెట్లతో, మణికట్టుపై
చల్లగా వాలే బ్లాడుతో
నువ్వు ఎవ్వరికీ కనిపించని వాళ్ళు చెప్పే
వినిపించని కథలను రాస్తావు.

ఇతరులకి ఇద్దరు. ౧౪. (ప్రేమ)

రాత్రంతా మేలుకుని నువ్వు నీతో మాట్లాడుకుంటావు
ఎవరూ వినరు, ఎవరూ బదులివారు
కిటికీ అవతలగా చీకట్లో మెరిసే మసక నక్షత్రాల కాంతిలో
ఎవరూ లేని పాదాల సవ్వడి
నిన్ను సన్నటి గాలిలా తాకి వెళ్ళిపోతుంది. ఇక
పొదలలో మెదిలే పిల్లీ
నిండుగా కదులాడే మొక్కలూ, ఎవరో వోదిలివేసిన
గాజు కన్నూ నిన్ను నిర్లిప్తంగా చూస్తాయి.
అందుకని నువ్వు
రాత్రంతా మేలుకుని చూపుడు వేలితో గాలిలో లేఖలు రాస్తావు
నీకై నువ్వు నీలో ఒక సమాధిని తయారు చేసుకుంటావు.
ఆపై తొలి వెలుతురులో
తోటలోని గాజు కన్నుని తుడుచుకుని, లేని కంటిలో అమర్చుకుని
నీలో నువ్వు మరణిస్తావు.

ఇతరులకి ఇద్దరు. 13

నా చనుమొనల నుంచి నీ పెదాల మధ్యగా పాలు కారినప్పుడు
మరణించిన నా సంవత్సరపు పాప తిరిగి నవ్వుతుంది

మెత్తటి సెప్టెంబర్ దినాన
మరుగైన సూర్యుడి చెమటతో కలగలిసి విశ్వమంతా
పాల వాసనతో నిండిపోతుంది.
ఊగే అవిస చెట్లతో ఆటలాడే పిట్టలు, ఊగని పిట్టలతో
ఆటలాడే పిల్లలు పిల్లలతో నృత్యం చేసే దుమ్మూ,
దుమ్ముతో పరిశుబ్రమయ్యే ప్రపంచం
లేత కాంతి వర్షంతో, నా బిడ్డ నవ్వుతో మళ్ళా
ఈ దినాన నా వక్షోజాలు నిండిపోతాయి.
నీ చేతులలోని గాలితో తాకబడిన ఈ శరీరం,
ఈ శరీరాన్ని ఒక సారి తాకిన మరణం
నల్లటి మట్టి గులాబీ రేకుల మధ్య సమాధి చేయబడ్డ పాప నయనం
ఈ దినాన మళ్ళా జీవం పోసుకుని
కనులపై చేమ్మగిల్లుతున్న పాల చుక్కలా
మెత్తటి సెప్టెంబర్ దినాన
నా చనుమోనల్లో నిండి పోతాయి. రంగుల చీకటి
కనులలోకి నిండిపోగా
అది బాధా తెలియదు, అది సంతోషమా తెలియదు. నా
చనుమోనల్ని చప్పరిస్తున్నది
పాపనా లేక నువ్వో కూడా తెలియదు.

ఇతరులకి ఇద్దరు. 12

ఎక్కడికి వెడుతున్నాయో ఈ కొంగలు

రెక్కల్లా పరుచుకుని, గాలిని రివ్వున చీలుస్తూ
సాయంత్రాన్ని వొదిలి
చీకటిని నాకు మిగిల్చి, దీపమైనా లేని నన్ను
నీడలా నదిలోకి విసిరి వేసి
నాకు లేని, నాకు కనిపించని
ఏ గూళ్ళ వైపు ఎగిరిపోతున్నాయో ఈ కొంగలు.

ఇతరులకి ఇద్దరు. 11

కనిపించే ఈ రెండు వాక్యాల మధ్య
నువ్వూ నేను నిర్మించుకున్న సమాధులు ఉన్నాయి. సంవత్సరాలుగా
పిల్లల్లా పెంచుకున్న సమాధులు, ఇప్పుడు
మరణించిన నా వక్షోజాలతో నిండిపోయాయి. నీ ఎముకల్లా
చుట్టూతా చెట్లు, ఆకాశం మేఘాలూ
అరచేతుల నిండా పోగేసుకున్న పిచ్చి పూల లాంటి నా నేనుల రక్తం.
కనిపించే రెండు వాక్యాల మధ్య
మృత ముఖాల్లా పొడుచుకు వస్తున్నది నా మరణమా లేక నువ్వా?

ఇతరులకి ఇద్దరు. 10

వెళ్ళకూ అని అనను, వెళ్ళూ అని అనను

నువ్వు నా రుతుస్రావపులాంటి వాడివి, నా అస్తిత్వానివీ, బాధవీ
కదిలే ముళ్ళ గాలివీనూ: నీ కనులు మూసుకుని
రక్తపు గాలుల విలయ మారుతాల రక్తపు నృత్యాలను చూడు. నేను
నీ కలకి ఆవలి ఒడ్డున కదులాడుతుంటాను
నీ దేహపు మరో అంచున మంచు బొట్టునై అంటిపెట్టుకుని ఉంటాను
కదులుతూ నిశ్చలంగా ఉండే
అనామకమైన ఆకు కింద ఒదిగి ఉండే నీడలా,
నేను రెండు పదాల మధ్య సంచరిస్తూ ఉంటాను.

వెళ్ళకూ అని అనను, వెళ్ళూ అని అనను

ఇతరులకి ఇద్దరు. 9

నీ కనుపాపను
సన్నటి మంటలా నా నాలిక అందుకుంటుంది. ఇక
ఈ రాత్రి ఎక్కడికీ వెళ్ళదు
నీ రూపంలో మరణం ఇక్కడ ఉంది, జననం ఇక్కడ ఉంది. ఇక
ఈ రాత్రికి నేను ఎక్కడికీ వెళ్ళను.

ఇతరులకి ఇద్దరు. ౮ (మొదటి సమాగమం)

అపరిచితమైన గదిలోకి
సాయంత్రాన్ని వెంటదీసుకుని వెళ్ళినప్పుడు
కొంత వర్షం, కొంత సంతోషం
తెల్లటి సీతాకోకచిలుకల కాంతిలో
కొంత పెనుగులాట, కొంత చమట.

అపరిచితమైన సాయంత్రం. అనంతమైన రక్తం.

ఇతరులకి ఇద్దరు. ౭ (ఒక ప్రశ్న)

ఏమీ కాదు, వాళ్ళు ఏమంటారో తెలుసు, ఏమీ కాదు

రాత్రి రాతికి రేకులు వచ్చాయి
అది ఉదయానికి తెల్లటి పూవులా విచ్చుకుంది, తన
మొక్క చెంతకు చేరుకుంది

ఏమీ కాదు, వాళ్ళు ఏమంటారో తెలుసు, ఏమీ కాదు

రాత్రి నేను రాయిగా మారాను. మరి నీ సంగతి?

ఇతరులకి ఇద్దరు. 5

ఏం జరుగుతుందో అది జరుగుతుంది

ఆకాశంలో పాలరాతి కన్ను. దాని చీకటి లిపి నీకు తెలుసా?
నాకు తెలియదు. ఎవరూ చూడని
నా లోపలి సమాధిని అది తాకగాలదో లేదో కూడా నాకు తెలీదు. అందుకని

పడుకున్న పాపకు కథలు చెప్పుకుంటాను. నిండుగా తెరుచుకున్న
కనులతో విన్తున్ధది. అది వింటున్నది
అర్థాన్నా, శబ్దాన్నా? నాకు తెలీదు? అప్పుడు, తనను

నా వక్షోజానికి అదుముకుని చనుమొనని అందిస్తాను. నిండుగా
తెరుచున్న కళ్ళతోనే తాగుతుంది. ఇక
నా దేహం కధగాను, అర్థంగానూ మెల్లగా మారుతుంది.
ఏం జరుగుతుందో అది జరుగుతుంది

ఇతరులకి ఇద్దరు. ౪ (రాత్రి)

నువ్వు రాయిలా నిదురిస్తావు, నువ్వు సముద్రంలా నిదురిస్తావు
మృత శరీరంలా కలలు లేని ప్రపంచంలో
కోల్పోతావు. రాత్రి కనుక నువ్వు మరణించకపోతే, నాకు తెలుసు
రేపు జీవించీ అర్థం లేదు.
నిదురించు. నిదురించు. మరణంలా, అలా రాత్రయినా విశ్రమించు.

ఇతరులకి ఇద్దరు. ౩ (ఎపిస్టమాలజి)

తెల్లటి కాగితంపై ఆ మూల నుంచి ఈ మూలదాకా గీసిన గీతపై
నువ్వు ప్రయాణం మొదలు పెడితే
ఎంత దాకా వెడతావు? గీత తరువాత నువ్వు
ఎక్కడ అడుగిడతావు? అక్కడ ఏం ఉంటుంది? నువ్వు
దానిని ఏమని పిలుస్తావు?

ఇతరులకి ఇద్దరు. ౨. (తేనీరు)

కొంత నీరు. కొంత నిప్పు. మరికొంత తేయాకు.
పది నిమిషాలు వెచ్చించగలిగితే
కొంత వెచ్చని తేనీరు. కొంత శాంతి. కొంత కాంతి.
ఆ తరువాత నీతో నువ్వు కూర్చుని
వేకువజాము నక్షత్రాలు తలుపుని తట్టి
లోపలి పంపేదాకా
ఇక నువ్వు నువ్వుగా ఉండవచ్చు.

ఇతరులకి ఇద్దరు. ౧*

గోళ్ళలాగా జ్ఞాపకాలు పెరుగుతాయి . ఎన్నిసార్లు తీసుకున్నానో తెలియదు
నిశ్శబ్దాల్లాగా , మళ్ళా గమనించే లోపల, ప్రత్యక్షమవుతాయవి
వోదులుకోలేని ప్రేమలు అవి
శరీరంపైనా, శరీరం లోపలా వేళ్ళూనుకుని, మరచిపోతున్నప్పుడల్లా
దేనికో తగిలి చిట్లిపోయి
నొప్పితో విలవిల లాడేలా చేస్తాయవి. మొక్కలల మళ్ళా చిగురిస్తాయవి
గోళ్ళలా పెరుగుతాయవి

*texts in this series should be read as a manifestation of different voices, voices with differnt sexes or as a dialogue.

అతడు తన నీడతో*

ఈ వేళ ఈ రాయి రెక్కలు విచుకున్న ఒక పూవు

అది వేళ ఒక సీతాకోక చిలుకలా విహరిస్తుంది
అది వేళ ఒక పసివాడిలా ఆడుకుంటుంది
అదివేళ  ఒక పసివాడిలా వాసన వేస్తుంది
అది వేళ ఒక పసివాడిలా నిదురోతుంది.

ఈ వేళ ఒక రాయి సీతాకోకచిలుక రెక్కలకుపైగా
ప్రయాణించే ఒక గులాబీ పూవు అని
అతడు అంటుండగా, వాళ్ళు తమ జీవితకాలమంతా
పదిలంగా దాచిపెట్టుకున్న రాళ్ళతో
అతడిని తరిమి తరిమి, విసిరి విసిరి కొట్టారు. ఇక

ఒక నవ్వుతో, కనులలో నెమ్మదిగా పేరుకుంటున్న
కన్నీళ్ళతో
అతడు తన నీడతో అక్కడ నుంచి వెడలిపోయాడు.

*Nietzsche's Wanderer and his Shadow*

రాత్రికాంతి

రాత్రి నారింజ కాంతిలో గోడపై మెరిసే ఆకుల నీడలు: నువ్వు వాటితో మాట్లడగలవా?

రాత్రి: 

ఒక చిక్కటి చీకటి విస్మృతి నిన్ను తన బాహువులలో పోదుపుకుంటుంది. దాని గోరువెచ్చని లోతుల్లోకి నువ్వు రాలిపోతావు. వాళ్ళు జీవితం అని పిలిచే కనులలోకి, కనులలో మంచులా కమ్ముకుంటున్న రక్తంలోకీ వాళ్ళు నిస్సహాయత అని పిలిచే విశ్వంలోకీ నువ్వు వేదనతో రాలిపోతావు, నేనూ రాలిపోతాను. వాళ్ళూ రాలిపోతారు. నగ్నంగానో ధైర్యంగానో

ప్రేమతోనో ద్వేషంతోనో ఆమె కూడా రాలిపోతుంది. పిల్లలు గాయలుగా మారిన దేహంతో ఒక తల్లీ

దుఃఖపు ఊయలగా మారిన మనస్సుతో ఒక స్త్రీ కూడా రాలిపోతుంది. రాలిపోవడంతోనూ, ఎంతో తపనగా పిలవడంతోనూ మనం కూడా ఒక తల్లిగా మారిపోతాం. ఇక అప్పుడు, గోడలతో, రాళ్ళతో, రాళ్ళతో కటినంగా మారిన పూలతో మృత్యువంత లోతైన నిశ్శబ్దంతోనూ  ప్రార్థిస్తాం మనం. రాలిపోతాం మనం, రోదిస్తాం మనం, రోదనతో పునర్ జన్మిస్తాం మనం -

రాత్రిలో, నారింజ కాంతిలో, నీడల మసక పోగలలో గోడపై గలగలలాడే ఆకులు: నువ్వు. నువ్వు 

వాటితో మాట్లడగలవా?

జ్ఞానం

ఆమె అంటుంది: మగవాళ్లకు విషయాలు సరిగ్గా అర్థం కావు. అతడు
ఆమెతో ఎకీభవిస్తాడు. ఆ తరువాత
అతడు నాతో అంటాడు: ఒకవేళ సరిగ్గా అర్థం అయినట్టయితే
ఆమెతో నేను ఎందుకు ఏకీభవిస్తాను?

ఆమె: ప్రయాణం

ఆమెకు ప్రయాణించడం తెలియదు.
ఆమెకు తను ప్రయాణిస్తూన్నాననీ తెలియదు. అదేమిటంటే
ఆమె ప్రయాణంలో అంతర్భాగం. అదేమిటంటే, ప్రయాణం

ఆమెకు ప్రయాణించడాన్ని నేర్పకుండా నేర్పించి. అదేమిటంటే

ఆమె ఈ రాత్రికి చంద్ర కాంతిలో మెరిసే అనంతంగా మళ్ళామళ్ళా
సాగిపోయే ఒక అల. అదేమిటంటే, ఆమె ఈ రాత్రికి
నేను బ్రతికి ఉండేందుకు నా చుట్టూతా తిరుగాడే గుప్పెడు గాలి.

అది

నువ్వు దానిని ఊసరవెల్లి అని పిలవొచ్చు. లేదా నువ్వు దానిని
తనది కాని ప్రదేశంలో తిరుగాడే
నీలి జంతువు అనీ పిలవొచ్చు, లేదా నువ్వు దానిని
నిస్సహాయమైన క్షీరద జంతువు అనీ పిలవొచ్చు.

అది ఒక కోరికను కోల్పోయిన కోరిక లేని కోరిక మాత్రమే.

నువ్వు దానిని రాయి అని పిలవొచ్చు. లేదా నువ్వు దానిని
తనది కాని ప్రదేశంలో వికసించిన
పూవు అనీ పిలవొచ్చు, లేదా నువ్వు దానిని
ఎదారితో నిండిన సముధ్రమనీ పిలవొచ్చు.

అది ఒక కోరికను కోల్పోయిన కోరిక లేని కోరిక మాత్రమే. అది

ఈ పదాలను రాసే ఒక మనిషి మాత్రమే. అది
ఈ పదాలను తుదిపివేసే ఒక మనిషి మాత్రమే.

మూడు

౧. అస్తిత్వం సమస్తం సునాయాసమైన ఒక పక్షి ప్రయాణంలో కోల్పోతుంది

౨. ప్రయాణం పక్షికి చెందదు. దీపం లా మారిన ఒక పక్షికి, ఒక మంటలా మారిన గాలిలో
సునాయాసమైన ప్రయాణం పక్షి జీవించి ఉండటానికి ఒక కారణం.

౩. మానవుడి అస్తిత్వం సమస్తం సునాయాసమైన దీపపు వెలుతురులో కోల్పోతుంది.